Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cum enim summum bonum in voluptate ponat, negat infinito tempore aetatis voluptatem fieri maiorem quam finito atque modico. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Duo Reges: constructio interrete. Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset.

• Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.
• Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.
• Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?
• Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?
• Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim.

Ego autem tibi, Piso, assentior usu hoc venire, ut acrius aliquanto et attentius de claris viris locorum admonitu cogitemus. Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias. Quem enim ardorem studii censetis fuisse in Archimede, qui dum in pulvere quaedam describit attentius, ne patriam quidem captam esse senserit? Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere.

Sedulo, inquam, faciam.Quare conare, quaeso. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam;

Optime, inquam.Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat.BorkIlla tamen simplicia, vestra versuta.BorkVideamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.

• Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes.
• Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.
• Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem.
• An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?
• Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni;

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

Tamen a proposito, inquam, aberramus. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Cum autem progrediens confirmatur animus, agnoscit ille quidem naturae vim, sed ita, ut progredi possit longius, per se sit tantum inchoata. Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. Addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur. Nulla erit controversia.

Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quis Aristidem non mortuum diligit?BorkEt si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Itaque, Torquate, cum diceres clamare Epicurum non posse iucunde vivi, nisi honeste et sapienter et iuste viveretur, tu ipse mihi gloriari videbare.

De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari.

Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Rationis enim perfectio est virtus; Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Deinde, ubi erubuit-vis enim est permagna naturae-, confugit illuc, ut neget accedere quicquam posse ad voluptatem nihil dolentis. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis
squilla atque acupensere cum decimano.

Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea
translatum ad philosophos nostros esset.
Sic faciam igitur, inquit: unam rem explicabo, eamque
maximam, de physicis alias, et quidem tibi et declinationem
istam atomorum et magnitudinem solis probabo et Democriti
errata ab Epicuro reprehensa et correcta permulta.

Epicurus autem cum in prima commendatione voluptatem
dixisset, si eam, quam Aristippus, idem tenere debuit
ultimum bonorum, quod ille;

1. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?
2. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.
3. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.
4. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex.

• Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;
• Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.

Bork

Est, ut dicis, inquam. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Itaque earum rerum hic tenetur a sapiente delectus, ut aut reiciendis voluptatibus maiores alias consequatur aut perferendis doloribus asperiores repellat. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Bork Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.

Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;

Deinde, ubi erubuit-vis enim est permagna naturae-, confugit illuc, ut neget accedere quicquam posse ad voluptatem nihil dolentis. Non est igitur voluptas bonum. At enim hic etiam dolore. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Quod est, ut dixi, habere ea, quae secundum naturam sint, vel omnia vel plurima et maxima.

Nihil sane. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Qua exposita scire cupio quae causa sit, cur Zeno ab hac antiqua constitutione desciverit, quidnam horum ab eo non sit probatum; Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?

• Quid dubitas igitur mutare principia naturae?
• Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius.
• Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Sed haec in pueris; Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Commentarios quosdam, inquam, Aristotelios, quos hic sciebam esse, veni ut auferrem, quos legerem, dum essem otiosus;Quonam, inquit, modo?

Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.

Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Sedulo, inquam, faciam. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quare aliud aliquod, Torquate, hominis summum bonum reperiendum est, voluptatem bestiis concedamus, quibus vos de summo bono testibus uti soletis. Primum quid tu dicis breve? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Sed residamus, inquit, si placet. Quae sequuntur igitur? Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Id enim ille summum bonum eu)qumi/an et saepe a)qambi/an appellat, id est animum terrore liberum. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere.

Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Ratio quidem vestra sic cogit. At enim hic etiam dolore. Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. Immo sit sane nihil melius, inquam-nondum enim id quaero-, num propterea idem voluptas est, quod, ut ita dicam, indolentia?

1. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.
2. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;
3. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?

Explanetur igitur.Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.Recte, inquit, intellegis.Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?Negare non possum.Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?Nihilo magis.An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P.

Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur.Quod quidem nobis non saepe contingit.Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Sed nunc, quod agimus; Cur post Tarentum ad Archytam? Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Recte, inquit, intellegis. Quamquam scripsit artem rhetoricam Cleanthes, Chrysippus etiam, sed sic, ut, si quis obmutescere concupierit, nihil aliud legere debeat. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Vobis autem, quibus nihil est aliud propositum nisi rectum atque honestum, unde officii, unde agendi principlum nascatur non reperietis.

Adsint etiam formosi pueri, qui ministrent, respondeat his
vestis, argentum, Corinthium, locus ipse, aedificium-hos
ergo asotos bene quidem vivere aut beate numquam dixerim.

Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti
probabilis ratio reddi possit.

Sed haec nihil sane ad rem; Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Itaque eo, quale sit, breviter, ut tempus postulat, constituto accedam ad omnia tua, Torquate, nisi memoria forte defecerit. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? At multis malis affectus.

At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum!
Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.

Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates
percipiendas maxime pertinere.

Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.

Mihi autem nihil tam perspicuum videtur, quam has sententias eorum philosophorum re inter se magis quam verbis dissidere; Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Bork Huc et illuc, Torquate, vos versetis licet, nihil in hac praeclara epistula scriptum ab Epicuro congruens et conveniens decretis eius reperietis. Desideraret enim valitudinem, vacuitatem doloris, appeteret etiam conservationem sui earumque rerum custodiam finemque, sibi constitueret secundum naturam vivere. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Cumque ipsa virtus efficiat ita beatam vitam, ut beatior esse non possit, tamen quaedam deesse sapientibus tum, cum sint beatissimi; Est autem eius generis actio quoque quaedam, et quidem talis, ut ratio postulet agere aliquid et facere eorum. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quippe, inquieta cum tam docuerim gradus istam rem non habere quam virtutem, in qua sit ipsum etíam beatum. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes.

At iam decimum annum in spelunca iacet.Que Manilium, ab iisque M. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Non perfecti autem homines et tamen ingeniis excellentibus praediti excitantur saepe gloria, quae habet speciem honestatis et similitudinem. Quare conare, quaeso.

Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?

Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quare attende, quaeso. Negat enim tenuissimo victu, id est contemptissimis escis et potionibus, minorem voluptatem percipi quam rebus exquisitissimis ad epulandum. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Se omnia, quae secundum naturam sint, b o n a appellare, quae autem contra, m a l a. Nam et ille apud Trabeam voluptatem animi nimiam laetitiam dicit eandem, quam ille Caecilianus, qui omnibus laetitiis laetum esse se narrat. -delector enim, quamquam te non possum, ut ais, corrumpere, delector, inquam, et familia vestra et nomine. Desideraret enim valitudinem, vacuitatem doloris, appeteret etiam conservationem sui earumque rerum custodiam finemque, sibi constitueret secundum naturam vivere. Et quoniam haec deducuntur de corpore quid est cur non recte pulchritudo etiam ipsa propter se expetenda ducatur?

Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Inde igitur, inquit, ordiendum est. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quis Aristidem non mortuum diligit? Ita fit illa conclusio non solum vera, sed ita perspicua, ut dialectici ne rationem quidem reddi putent oportere: si illud, hoc; Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum.

Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari. Sumenda potius quam expetenda. Ego autem existimo, si honestum esse aliquid ostendero, quod sit ipsum vi sua propter seque expetendum, iacere vestra omnia. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Age, inquies, ista parva sunt. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Sed nimis multa. Sensibus enim ornavit ad res percipiendas idoneis, ut nihil aut non multum adiumento ullo ad suam confirmationem indigerent;Nulla erit controversia.De illis, cum volemus.

Sed quod proximum fuit non vidit. Ego autem tibi, Piso, assentior usu hoc venire, ut acrius aliquanto et attentius de claris viris locorum admonitu cogitemus. Et ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Venit ad extremum; Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?

Certe non potest.Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.Quid de Pythagora?Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere?Id enim natura desiderat.Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?

Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Bork Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio.

Qui et definierunt plurima et definiendi artes reliquerunt, quodque est definitioni adiunctum, ut res in partes dividatur, id et fit ab illis et quem ad modum fieri oporteat traditur;

1. Torquatus, is qui consul cum Cn.
2. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes.
3. Cuius etiam illi hortuli propinqui non memoriam solum mihi afferunt, sed ipsum videntur in conspectu meo ponere.
4. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Prioris generis est docilitas, memoria; Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Non est igitur summum malum dolor. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Sed quod proximum fuit non vidit.

Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

Ut etiam contendant et elaborent, si efficere possint, ut aut non appareat corporis vitium aut quam minimum appareat? Confecta res esset. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Videsne quam sit magna dissensio? Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quos quidem dies quem ad modum agatis et in quantam hominum facetorum urbanitatem incurratis, non diconihil opus est litibus-; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit.

Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius.Tu quidem reddes;

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur. Sed videbimus. Illorum vero ista ipsa quam exilia de virtutis vi! Quam tantam volunt esse, ut beatum per se efficere possit. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. At multis se probavit. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.

Quo tandem modo?Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate.BorkQuodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.BorkMiserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.BorkTum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto.BorkSi est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.

Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Cui vero in voluptate summum bonum est, huic omnia sensu, non ratione sunt iudicanda, eaque dicenda optima, quae sint suavissima. Quare conare, quaeso. Praeteritis, inquit, gaudeo. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Memini vero, inquam; Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.Murenam te accusante defenderem.Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Quae contraria sunt his, malane?

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Perge porro; Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.

Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus.

• Quod vestri quidem vel optime disputant, nihil opus esse eum, qui philosophus futurus sit, scire litteras.
• Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;

Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Cyrenaici quidem non recusant; Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Bork Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

1. Quae enim cupiditates a natura proficiscuntur, facile explentur sine ulla iniuria, quae autem inanes sunt, iis parendum non est.
2. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset.

Praeclare hoc quidem.Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.Est, ut dicis, inquit;Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen;Numquam facies.Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;Falli igitur possumus.Sed residamus, inquit, si placet.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Erillus autem ad scientiam omnia revocans unum quoddam bonum vidit, sed nec optimum nec quo vita gubernari possit. Quod certe universum sua sponte ipsum expeti et propter se necesse est, quoniam ante demonstratum est etiam singulas eius partes esse per se expetendas. Quod vestri non item. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Habes undique expletam et perfectam, Torquate, formam honestatis, quae tota quattuor his virtutibus, quae a te quoque commemoratae sunt, continetur. Qui haec didicerunt, quae ille contemnit, sic solent: Duo genera cupiditatum, naturales et inanes, naturalium duo, necessariae et non necessariae.

Non risu potius quam oratione eiciendum? Efficiens dici potest. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. -delector enim, quamquam te non possum, ut ais, corrumpere, delector, inquam, et familia vestra et nomine. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur.

Principiis autem a natura datis amplitudines quaedam bonorum
excitabantur partim profectae a contemplatione rerum
occultiorum, quod erat insitus menti cognitionis amor, e quo
etiam rationis explicandae disserendique cupiditas
consequebatur;

Sed tu, ut dignum est tua erga me et philosophiam voluntate
ab adolescentulo suscepta, fac ut Metrodori tueare liberos.

1. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?
2. At enim sequor utilitatem.
3. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.
4. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;

Share this article: