Non laboro, inquit, de nomine.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere? Erit enim mecum, si tecum erit. Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Polycratem Samium felicem appellabant.

Non potes ergo ista tueri, Torquate, mihi crede, si te ipse et tuas cogitationes et studia perspexeris; Et quidem, inquit, vehementer errat; Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Age sane, inquam. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Non igitur bene. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane.Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit.Nunc vides, quid faciat. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Hunc vos beatum; Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Videsne quam sit magna dissensio?

Urgent tamen et nihil remittunt.

Nam quid possumus facere melius? Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. At multis se probavit. Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse? Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit;

Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?

Nemo igitur esse beatus potest. Nemo est igitur, quin hanc affectionem animi probet atque laudet, qua non modo utilitas nulla quaeritur, sed contra utilitatem etiam conservatur fides. Is hoc melior, quam Pyrrho, quod aliquod genus appetendi dedit, deterior quam ceteri, quod penitus a natura recessit. Quare attende, quaeso. Recte, inquit, intellegis. Cognitio autem haec est una nostri, ut vim corporis animique norimus sequamurque eam vitam, quae rebus iis ipsis perfruatur. Sed tamen intellego quid velit. Videsne, ut haec concinant? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Tamen a proposito, inquam, aberramus. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Tum ille: Finem, inquit, interrogandi, si videtur, quod quidem ego a principio ita me malle dixeram hoc ipsum providens, dialecticas captiones.

Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari. Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. Qui si ea, quae dicit, ita sentiret, ut verba significant, quid inter eum et vel Pyrrhonem vel Aristonem interesset? Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere? Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Sed tamen intellego quid velit. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Beatus sibi videtur esse moriens.

Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Satis est ad hoc responsum. Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Zenonem roges;Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;BorkEorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia;

• Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum;
• Quae sequuntur igitur?
• Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;
• Non est igitur voluptas bonum.

Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Quae quidem res efficit, ne necesse sit isdem de rebus semper quasi dictata decantare neque a commentariolis suis discedere. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Scrupulum, inquam, abeunti; Inquit, dasne adolescenti veniam? Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Sed mehercule pergrata mihi oratio tua.

Atque ut reliqui fures earum rerum, quas ceperunt, signa commutant, sic illi, ut sententiis nostris pro suis uterentur, nomina tamquam rerum notas mutaverunt.

Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Deinde non quaerimus, quid obscuretur aut intereat, quia sit admodum parvum, sed quid tale sit, ut expleat summam. Quodsi Graeci leguntur a Graecis isdem de rebus alia ratione compositis, quid est, cur nostri a nostris non legantur? Inde igitur, inquit, ordiendum est.

Itaque homo in primis ingenuus et gravis, dignus illa familiaritate Scipionis et Laelii, Panaetius, cum ad Q. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Sed ego in hoc resisto; Stoici restant, ei quidem non unam aliquam aut alteram rem a nobis, sed totam ad se nostram philosophiam transtulerunt; Desideraret enim valitudinem, vacuitatem doloris, appeteret etiam conservationem sui earumque rerum custodiam finemque, sibi constitueret secundum naturam vivere. Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Sed fac ista esse non inportuna;

Quid enim est tam repugnans quam eundem dicere, quod honestum sit, solum id bonum esse, qui dicat appetitionem rerum ad vivendum accommodatarum natura profectam?

Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo,
cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus.

Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia
nihil interesse.

Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint.

Sed tamen intellego quid velit. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Non est igitur voluptas bonum. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius.Eadem fortitudinis ratio reperietur.Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Non est igitur voluptas bonum. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Nam et ille apud Trabeam voluptatem animi nimiam laetitiam dicit eandem, quam ille Caecilianus, qui omnibus laetitiis laetum esse se narrat. Quare conare, quaeso. Quis negat?

Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Bonum appello quicquid secundurn naturam est, quod contra malum, nec ego solus, sed tu etiam, Chrysippe, in foro, domi; Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quoniamque in iis rebus, quae neque in virtutibus sunt neque in vitiis, est tamen quiddam, quod usui possit esse, tollendum id non est. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Sed plane dicit quod intellegit. Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Ratio quidem vestra sic cogit.

Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum.

Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Sic est igitur locutus: Quantus ornatus in Peripateticorum disciplina sit satis est a me, ut brevissime potuit, paulo ante dictum. Quae possunt eadem contra Carneadeum illud summum bonum dici, quod is non tam, ut probaret, protulit, quam ut Stoicis, quibuscum bellum gerebat, opponeret. An potest cupiditas finiri? Tria genera bonorum; Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Confecta res esset.

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Cur haec eadem Democritus? Quare attende, quaeso. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quare conare, quaeso. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Restatis igitur vos;His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat.Beatum, inquit.Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.BorkErgo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.BorkBonum patria: miserum exilium.Eam stabilem appellas.Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;BorkNon autem hoc: igitur ne illud quidem.Frater et T.Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?Beatum, inquit.Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac.BorkAliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?BorkInvidiosum nomen est, infame, suspectum.BorkNeque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.Stoicos roga.An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere?

Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Quodsi Graeci leguntur a Graecis isdem de rebus alia ratione compositis, quid est, cur nostri a nostris non legantur? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Sunt etiam turpitudines plurimae, quae, nisi honestas natura plurimum valeat, cur non cadant in sapientem non est facile defendere. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Sed quid sentiat, non videtis. Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum;

• Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.
• Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit.
• Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.
• Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Videsne, ut haec concinant?

Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Istic sum, inquit. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. A mene tu? Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet?

Minime vero istorum quidem, inquit. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Recte dicis; Ubi ut eam caperet aut quando? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Sed tu, ut dignum est tua erga me et philosophiam voluntate ab adolescentulo suscepta, fac ut Metrodori tueare liberos. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;

Restat locus huic disputationi vel maxime necessarius de
amicitia, quam, si voluptas summum sit bonum, affirmatis
nullam omnino fore.

Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris,
quam te reprehenderim.

Bork Istius modi autem res dicere ornate velle puerile est, plane autem et perspicue expedire posse docti et intellegentis viri. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Immo alio genere; Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit.

Quid iudicant sensus?A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas.Nihilo magis.Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis.BorkTu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.Stoicos roga.Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Primum divisit ineleganter; Quorum sine causa fieri nihil putandum est.Id enim natura desiderat.Si enim ad populum me vocas, eum.

Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Sed tu, ut dignum est tua erga me et philosophiam voluntate ab adolescentulo suscepta, fac ut Metrodori tueare liberos.

• Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?
• Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?
• Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum?
• Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset.
• Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.
• Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari.

1. Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico.
2. Bork
3. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret.
4. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis?
5. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit;
6. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer.
7. Cur id non ita fit?
8. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.
9. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.
10. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros.
11. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta.
12. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers?

Num quid tale Democritus? Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Respondeat totidem verbis. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Torquatus, is qui consul cum Cn.

Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Ne tu, inquam, Cato, verbis illustribus et id, quod vis, declarantibus! itaque mihi videris Latine docere philosophiam et ei quasi civitatem dare. Alii rursum isdem a principiis omne officium referent aut ad voluptatem aut ad non dolendum aut ad prima illa secundum naturam optinenda. Non igitur bene. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria?

In enumerandis autem corporis commodis si quis praetermissam a nobis voluptatem putabit, in aliud tempus ea quaestio differatur. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Non laboro, inquit, de nomine. Bork Hoc autem tempore, etsi multa in omni parte Athenarum sunt in ipsis locis indicia summorum virorum, tamen ego illa moveor exhedra.

Quae mihi ipsi, qui volo et esse et haberi gratus, grata non
essent, nisi eum perspicerem mea causa mihi amicum fuisse,
non sua, nisi hoc dicis sua, quod interest omnium recte
facere.

Equidem etiam curiam nostram-Hostiliam dico, non hanc novam,
quae minor mihi esse videtur, posteaquam est maior-solebam
intuens Scipionem, Catonem, Laelium, nostrum vero in primis
avum cogitare;
Hoc vero non videre, maximo argumento esse voluptatem illam,
qua sublata neget se intellegere omnino quid sit bonum-eam
autem ita persequitur: quae palato percipiatur, quae
auribus;

Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae
paulo ante dixi.

1. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me.
2. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam;
3. Summus dolor plures dies manere non potest?
4. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?
5. Quare ad ea primum, si videtur;
6. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?
7. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem.
8. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.
9. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?
10. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet.

Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Duo Reges: constructio interrete. Ratio quidem vestra sic cogit. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Teneamus enim illud necesse est, cum consequens aliquod falsum sit, illud, cuius id consequens sit, non posse esse verum. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Nam hunc ipsum sive finem sive extremum sive ultimum definiebas id esse, quo omnia, quae recte fierent, referrentur neque id ipsum usquam referretur. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest.

Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Non laboro, inquit, de nomine. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Bork Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Quo modo? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.

Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?

• Aut etiam, ut vestitum, sic sententiam habeas aliam domesticam, aliam forensem, ut in fronte ostentatio sit, intus veritas occultetur?
• Non est igitur summum malum dolor.

Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Mihi autem nihil tam perspicuum videtur, quam has sententias eorum philosophorum re inter se magis quam verbis dissidere; Quid Zeno? Ut id aliis narrare gestiant? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Quocirca eodem modo sapiens erit affectus erga amicum, quo in se ipsum, quosque labores propter suam voluptatem susciperet, eosdem suscipiet propter amici voluptatem. Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Itaque contra est, ac dicitis; Omnia peccata paria dicitis. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Magno hic ingenio, sed res se tamen sic habet, ut nimis imperiosi philosophi sit vetare meminisse. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Bonum appello quicquid secundurn naturam est, quod contra malum, nec ego solus, sed tu etiam, Chrysippe, in foro, domi; Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant.

Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Ita nemo beato beatior. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Alterum autem genus est magnarum verarumque virtutum, quas appellamus voluntarias, ut prudentiam, temperantiam, fortitudinem, iustitiam et reliquas eiusdem generis. Beatus sibi videtur esse moriens. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Sedulo, inquam, faciam.

1. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat?
2. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser.
3. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.
4. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita?

Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis
rebus perquirendisque deterreantur?

Sed in ceteris artibus cum dicitur artificiose, posterum
quodam modo et consequens putandum est, quod illi
§pigennhmatikÒn appellant;

Istius modi autem res dicere ornate velle puerile est, plane autem et perspicue expedire posse docti et intellegentis viri. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Omnibus enim artibus volumus attributam esse eam, quae communis appellatur prudentia, quam omnes, qui cuique artificio praesunt, debent habere. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Quis est enim, qui hoc cadere in sapientem dicere audeat, ut, si fieri possit, virtutem in perpetuum abiciat, ut dolore omni liberetur? Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Non potes, nisi retexueris illa.

Share this article: