Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Utrum enim sit voluptas in iis rebus, quas primas secundum naturam esse diximus, necne sit ad id, quod agimus, nihil interest. Duo Reges: constructio interrete. Bork Sed hoc summum bonum, quod tertia significatione intellegitur, eaque vita, quae ex summo bono degitur, quia coniuncta ei virtus est. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. An tu me de L. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.

Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Urgent tamen et nihil remittunt. Ista ipsa, quae tu breviter: regem, dictatorem, divitem solum esse sapientem, a te quidem apte ac rotunde; Ita nemo beato beatior. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Minime vero, inquit ille, consentit. Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Et quidem, inquit, vehementer errat;

Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Aut, si esses Orestes, Pyladem refelleres, te indicares et, si id non probares, quo minus ambo una necaremini non precarere? Ut id aliis narrare gestiant? An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. At iam decimum annum in spelunca iacet. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Si longus, levis dictata sunt. Quo igitur, inquit, modo?

• Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes.
• Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.
• Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus.
• Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum.
• Nam de isto magna dissensio est.

Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Quis hoc dicit? Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Quae sequuntur igitur? Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Quare istam quoque aggredere tractatam praesertim et ab aliis et a te ipso saepe, ut tibi deesse non possit oratio. Honestum igitur id intellegimus, quod tale est, ut detracta omni utilitate sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum possit iure laudari. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.

1. Bork
2. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M.
3. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

Nec vero ut voluptatem expetat, natura movet infantem, sed tantum ut se ipse diligat, ut integrum se salvumque velit. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; At multis se probavit. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Tria genera bonorum; Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.

Bork

Poterat autem inpune;Erit enim mecum, si tecum erit.At certe gravius.Quis istud, quaeso, nesciebat?BorkEaedem res maneant alio modo.BorkNon enim hilaritate nec lascivia nec risu aut ioco, comite levitatis, saepe etiam tristes firmitate et constantia sunt beati.Quid adiuvas?Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est.BorkVos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.Peccata paria.Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.BorkNon laboro, inquit, de nomine.BorkNon potes, nisi retexueris illa.BorkAt ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;Nihil sane.Addo etiam illud, multa iam mihi dare signa puerum et pudoris et ingenii, sed aetatem vides.Hunc vos beatum;Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.Primum quid tu dicis breve? Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior; Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.

Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Nam qui valitudinem aestimatione aliqua dignam iudicamus
neque eam tamen in bonis ponimus, idem censemus nullam esse
tantam aestimationem, ut ea virtuti anteponatur.

Critolaus imitari voluit antiquos, et quidem est gravitate
proximus, et redundat oratio, ac tamen is quidem in patriis
institutis manet.

Summus dolor plures dies manere non potest? Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Si longus, levis; Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse?

1. Ut aliquid scire se gaudeant?
2. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;
3. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc.

Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.

Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Maximus dolor, inquit, brevis est. Nec vero umquam summum bonum assequi quisquam posset, si omnia illa, quae sunt extra, quamquam expetenda, summo bono continerentur. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Omnis enim est natura diligens sui. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Odium autem et invidiam facile vitabis. Oratio me istius philosophi non offendit; Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Quod iam a me expectare noli.

• Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;
• Si ad corpus pertinentibus, rationes tuas te video compensare cum istis doloribus, non memoriam corpore perceptarum voluptatum;
• Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt.
• Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

1. Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere.
2. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt.
3. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.
4. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Bork Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quis hoc dicit? Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Si longus, levis dictata sunt. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit?

Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Nihil opus est exemplis hoc facere longius.Idemne, quod iucunde?In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Nam qui sciet ubi quidque positum sit quaque eo veniat, is, etiamsi, quid obrutum erit, poterit eruere semperque esse in disputando suus. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest.

• Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit.
• Quis Aristidem non mortuum diligit?
• Omnia peccata paria dicitis.
• Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis.
• Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.
• Verum enim diceret, idque Socratem, qui voluptatem nullo loco numerat, audio dicentem, cibi condimentum esse famem, potionis sitim.

Nemo igitur esse beatus potest. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Age, inquies, ista parva sunt. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Praeteritis, inquit, gaudeo. Si longus, levis;

At multis se probavit.

Ut etiam contendant et elaborent, si efficere possint, ut aut non appareat corporis vitium aut quam minimum appareat? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit.Non semper, inquam;Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Sed quot homines, tot sententiae;

Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Quo tandem modo? Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Nulla erit controversia. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Is enim, qui occultus et tectus dicitur, tantum abest ut se indicet, perficiet etiam ut dolere alterius improbe facto videatur. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus?

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Quaerimus enim finem bonorum. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Confecta res esset. Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Bork Magna laus.

Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri.

Utrum enim sit voluptas in iis rebus, quas primas secundum naturam esse diximus, necne sit ad id, quod agimus, nihil interest.

BorkSed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.Itaque fecimus.Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum.Est, ut dicis, inquam.Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?BorkNon enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.

• Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.
• Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata;
• Esse enim, nisi eris, non potes.
• Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius.

Magna laus.Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum;BorkHi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum;BorkAd corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?BorkNondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

1. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum.
2. A mene tu?
3. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.
4. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?
5. Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit.
6. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M.

Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres
philosophorum praeceptis instituta vita superabat.

Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me
ipsum abducas licebit.

Id est enim, de quo quaerimus.

Certe non potest. Theophrastum tamen adhibeamus ad pleraque, dum modo plus in virtute teneamus, quam ille tenuit, firmitatis et roboris. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Certe non potest. Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Non laboro, inquit, de nomine. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

Quod cum dixissent, ille contra.

Itaque, ne si iucundissimis quidem nos somniis usuros putemus, Endymionis somnum nobis velimus dari, idque si accidat, mortis instar putemus. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Nihil enim hoc differt. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Bork Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Nemo igitur esse beatus potest. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est.

• Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.
• Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.
• Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;
• Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum.
• Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?
• Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.

Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Et ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis bonorum videbatur extremum. Laboro autem non sine causa;

Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? In parvis enim saepe, qui nihil eorum cogitant, si quando iis ludentes minamur praecipitaturos alicunde, extimescunt.BorkQuid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant?

1. Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine;
2. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.
3. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.
4. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt;
5. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

BorkNec enim figura corporis nec ratio excellens ingenii humani significat ad unam hanc rem natum hominem, ut frueretur voluptatibus.

Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.

Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Sed ad illum redeo. Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.

Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum;

Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc
effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus,
relinquamus.

Ostendit pedes et pectus. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Cur post Tarentum ad Archytam? Quis istud possit, inquit, negare? An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Ut etiam contendant et elaborent, si efficere possint, ut aut non appareat corporis vitium aut quam minimum appareat? Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Cur iustitia laudatur? Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.

Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Cyrenaici quidem non recusant; Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Sed quamquam negant nec virtutes nec vitia crescere, tamen utrumque eorum fundi quodam modo et quasi dilatari putant. Peccata paria. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Eam stabilem appellas.

Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Non est igitur voluptas bonum. Bork Audeo dicere, inquit. Epicurei num desistunt de isdem, de quibus et ab Epicuro scriptum est et ab antiquis, ad arbitrium suum scribere? Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Tanta vis inerat in verbis propter earum rerum, quae significabantur his verbis, dignitatem, ut altior fieres, ut interdum insisteres, ut nos intuens quasi testificarere laudari honestatem et iustitiam aliquando ab Epicuro.

Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Non ergo Epicurus ineruditus, sed ii indocti, qui, quae pueros non didicisse turpe est, ea putant usque ad senectutem esse discenda. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. An, si id probas, fieri ita posse negas, ut ii, qui virtutis compotes sint, etiam malis quibusdam affecti beati sint?

Minime vero, inquit ille, consentit. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Quo tandem modo? Quid sequatur, quid repugnet, vident. Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico. Sed quot homines, tot sententiae; Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur.

Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Desideraret enim valitudinem, vacuitatem doloris, appeteret etiam conservationem sui earumque rerum custodiam finemque, sibi constitueret secundum naturam vivere. Quid Zeno? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Cur id non ita fit?

Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Non igitur bene. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Is enim percontando atque interrogando elicere solebat eorum opiniones, quibuscum disserebat, ut ad ea, quae ii respondissent, si quid videretur, diceret. Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia.

Haec est nec omnia spernentis praeter virtutem et virtutem
ipsam suis laudibus amplificantis oratio, denique haec est
undique completa et perfecta explicatio summi boni.

Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria
pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream
contulit.

At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.

Cur deinde Metrodori liberos commendas? Quis enim redargueret? Quo modo igitur, inquies, verum esse poterit omnia referri ad summum bonum, si amicítiae, si propinquitates, si reliqua externa summo bono non continentur? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Quorum altera prosunt, nocent altera.

Bork

Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;

Iure igitur gravissimi philosophi initium summi boni a natura petiverunt et illum appetitum rerum ad naturam accommodatarum ingeneratum putaverunt omnibus, quia continentur ea commendatione naturae, qua se ipsi diligunt.

Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Cur haec eadem Democritus? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quis est tam dissimile homini. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Negare non possum. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Nec vero ut voluptatem expetat, natura movet infantem, sed tantum ut se ipse diligat, ut integrum se salvumque velit. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Quis istud, quaeso, nesciebat?

Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Quae cum dixissem, magis ut illum provocarem quam ut ipse loquerer, tum Triarius leniter arridens: Tu quidem, inquit, totum Epicurum paene e philosophorum choro sustulisti. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Hic nihil fuit, quod quaereremus. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho;

Share this article: