Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid, quod res alia tota est? Urgent tamen et nihil remittunt. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Ratio quidem vestra sic cogit. Duo Reges: constructio interrete.

Nec enim absolvi beata vita sapientis neque ad exitum
perduci poterit, si prima quaeque bene ab eo consulta atque
facta ipsius oblivione obruentur.

Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda,
curiosorum.

Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.

Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Est, ut dicis, inquam. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Disserendi artem nullam habuit. Si longus, levis dictata sunt. Comprehensum, quod cognitum non habet?

Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Dici enim nihil potest verius. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Itaque earum rerum hic tenetur a sapiente delectus, ut aut reiciendis voluptatibus maiores alias consequatur aut perferendis doloribus asperiores repellat. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Sed hoc sane concedamus. Quibusnam praeteritis? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L.

Quo modo igitur, inquies, verum esse poterit omnia referri
ad summum bonum, si amicítiae, si propinquitates, si
reliqua externa summo bono non continentur?

Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse
debilitari dolore, frangi, succumbere.
BorkEt ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,.Idem adhuc;Quod quidem iam fit etiam in Academia.Quem enim deditum voluptatibus, quem cupiditatum incendiis
inflammatum in iis potiendis, quae acerrime concupivisset,
tanta laetitia perfundi arbitramur, quanta aut superiorem
Africanum Hannibale victo aut posteriorem Karthagine eversa?

Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis?

• Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.
• Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet.

An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?

Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. Quamquam ex omnibus philosophis Stoici plurima novaverunt, Zenoque, eorum princeps, non tam rerum inventor fuit quam verborum novorum. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Bork

Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.

Quid sequatur, quid repugnet, vident. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Ita finis bonorum existit secundum naturam vivere sic affectum, ut optime is affici possit ad naturamque accommodatissime. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Nemo enim est, qui aliter dixerit quin omnium naturarum simile esset id, ad quod omnia referrentur, quod est ultimum rerum appetendarum. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Quippe, inquieta cum tam docuerim gradus istam rem non habere quam virtutem, in qua sit ipsum etíam beatum. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M.

An ne hoc quidem Peripateticis concedis, ut dicant omnium bonorum virorum, id est sapientium omnibusque virtutibus ornatorum, vitam omnibus partibus plus habere semper boni quam mali?

• Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.
• Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.
• Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor.

1. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.
2. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas.
3. Sint ista Graecorum;
4. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.
5. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.
6. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate.

Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Possumusne hic scire qualis sit, nisi contulerimus inter nos, cum finem bonorum dixerimus, quid finis, quid etiam sit ipsum bonum?

Haec igitur Epicuri non probo, inquam.

Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?Sed haec in pueris;Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Quare conare, quaeso. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?

Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est.

Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.Ita credo.In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.

Optime, inquam.At hoc in eo M.Ita credo.An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates?Age sane, inquam.Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum?BorkQuis istud, quaeso, nesciebat?Nos commodius agimus.Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.

Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Nos commodius agimus. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Epicurei num desistunt de isdem, de quibus et ab Epicuro scriptum est et ab antiquis, ad arbitrium suum scribere? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Sed ad rem redeamus; Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio.

Bork

Quonam modo?Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus.Tu quidem reddes;Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.BorkQuamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.Quis enim redargueret?BorkBorkRecte, inquit, intellegis.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.

Quonam, inquit, modo? Haec dicuntur inconstantissime. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis. Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

Critolaus imitari voluit antiquos, et quidem est gravitate proximus, et redundat oratio, ac tamen is quidem in patriis institutis manet. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Ista ipsa, quae tu breviter: regem, dictatorem, divitem solum esse sapientem, a te quidem apte ac rotunde; Non est igitur summum malum dolor. Sed haec omittamus; Prave, nequiter, turpiter cenabat; Tamen a proposito, inquam, aberramus. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Animadverti, ínquam, te isto modo paulo ante ponere, et scio ab Antiocho nostro dici sic solere; Atque adhuc ea dixi, causa cur Zenoni non fuisset, quam ob rem a superiorum auctoritate discederet.

Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum;

BorkAtqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est.BorkAtque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

• Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.
• Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.
• Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;
• Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem.
• Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse?
• Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.
• Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina.
• Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto.
• Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?
• Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest;
• Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia.
• Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.
• Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet.

1. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.
2. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur;
3. Videsne quam sit magna dissensio?
4. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.
5. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est.
6. Bork
7. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse?

Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quos quidem dies quem ad modum agatis et in quantam hominum facetorum urbanitatem incurratis, non diconihil opus est litibus-; Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Hoc est non dividere, sed frangere.

Sullae consulatum?Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint.Haec dicuntur inconstantissime.Hic ambiguo ludimur.

Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Qui si omnes veri erunt, ut Epicuri ratio docet, tum denique poterit aliquid cognosci et percipi. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Ut pompa, ludis atque eius modi spectaculis teneantur ob eamque rem vel famem et sitim perferant? Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Quorum omnium quae sint notitiae, quae quidem significentur rerum vocabulis, quaeque cuiusque vis et natura sit mox videbimus. Quocirca intellegi necesse est in ipsis rebus, quae discuntur et cognoscuntur, invitamenta inesse, quibus ad discendum cognoscendumque moveamur.

Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Tum mihi Piso: Quid ergo? Tenent mordicus. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Alterum autem genus est magnarum verarumque virtutum, quas appellamus voluntarias, ut prudentiam, temperantiam, fortitudinem, iustitiam et reliquas eiusdem generis. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.

Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Quae cum dixissem, Habeo, inquit Torquatus, ad quos ista referam, et, quamquam aliquid ipse poteram, tamen invenire malo paratiores. Atqui, inquit, si Stoicis concedis ut virtus sola, si adsit vitam efficiat beatam, concedis etiam Peripateticis. Sed ille, ut dixi, vitiose. Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Nam si dicent ab illis has res esse tractatas, ne ipsos quidem Graecos est cur tam multos legant, quam legendi sunt. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet.

Quae ista amicitia est? Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis.

Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum.

Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Nam si dicent ab illis has res esse tractatas, ne ipsos quidem Graecos est cur tam multos legant, quam legendi sunt. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Dat enim intervalla et relaxat. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint. Tuum credibile?

Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Primum divisit ineleganter; Laboro autem non sine causa; Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. In enumerandis autem corporis commodis si quis praetermissam a nobis voluptatem putabit, in aliud tempus ea quaestio differatur. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Ut pulsi recurrant? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Confecta res esset. Ipse negat, ut ante dixi, luxuriosorum vitam reprehendendam, nisi plane fatui sint, id est nisi aut cupiant aut metuant. Utram tandem linguam nescio? Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis bonorum videbatur extremum.

Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.

Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Ita, quem ad modum in senatu semper est aliquis, qui interpretem postulet, sic, isti nobis cum interprete audiendi sunt. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Quae sequuntur igitur? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Quippe, inquieta cum tam docuerim gradus istam rem non habere quam virtutem, in qua sit ipsum etíam beatum. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere. Sensus enim cuiusque et natura rerum atque ipsa veritas clamabat quodam modo non posse adduci, ut inter eas res, quas Zeno exaequaret, nihil interesset. Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;

• Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.
• Restinguet citius, si ardentem acceperit.

Teneamus enim illud necesse est, cum consequens aliquod falsum sit, illud, cuius id consequens sit, non posse esse verum. Sed quid sentiat, non videtis. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

1. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum.
2. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q.
3. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem.
4. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Est enim aliquid in his rebus probabile, et quidem ita, ut eius ratio reddi possit, ergo ut etiam probabiliter acti ratio reddi possit.

Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. In omni enim animante est summum aliquid atque optimum, ut in equis, in canibus, quibus tamen et dolore vacare opus est et valere; Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Quam quidem certationem homo et acutus et diligens, Chrysippus, non contemnit totumque discrimen summi boni in earum comparatione positum putat. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto.

At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum
occulta omnia?

Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?

Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quae cum essent dicta, discessimus. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Sin aliud quid voles, postea. Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Is enim, qui occultus et tectus dicitur, tantum abest ut se indicet, perficiet etiam ut dolere alterius improbe facto videatur. Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Bork

Nam quicquid quaeritur, id habet aut generis ipsius sine personis temporibusque aut his adiunctis facti aut iuris aut nominis controversiam. Proclivi currit oratio. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint.Quo modo?Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Si vero id etiam explanare velles apertiusque diceres nihil eum fecisse nisi voluptatis causa, quo modo eum tandem laturum fuisse existimas? Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Bork Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Adsint etiam formosi pueri, qui ministrent, respondeat his vestis, argentum, Corinthium, locus ipse, aedificium-hos ergo asotos bene quidem vivere aut beate numquam dixerim. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis.

Sed memento te, quae nos sentiamus, omnia probare, nisi quod verbis aliter utamur, mihi autem vestrorum nihil probari. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Murenam te accusante defenderem. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Eam stabilem appellas. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere. Ipse enim Metrodorus, paene alter Epicurus, beatum esse describit his fere verbis: cum corpus bene constitutum sit et sit exploratum ita futurum. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Sed haec nihil sane ad rem;

Quonam modo?

Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Laboro autem non sine causa; Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est.

Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Istius modi autem res dicere ornate velle puerile est, plane autem et perspicue expedire posse docti et intellegentis viri. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Et ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,. Infinitio ipsa, quam apeirian vocant, tota ab illo est, tum innumerabiles mundi, qui et oriantur et intereant cotidie. Cur post Tarentum ad Archytam? At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus.

Et tamen ego a philosopho, si afferat eloquentiam, non
asperner, si non habeat, non admodum flagitem.

Haec videlicet est correctio philosophiae veteris et
emendatio, quae omnino aditum habere nullum potest in urbem,
in forum, in curiam.

1. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum;
2. Esse enim, nisi eris, non potes.
3. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere.

Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare;

Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Ergo, inquit, tibi Q. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Bork Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Rationis enim perfectio est virtus; Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Scripsit enim et multis saepe verbis et breviter arteque in eo libro, quem modo nominavi, mortem nihil ad nos pertinere. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare.

Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Non metuet autem, sive celare poterit, sive opibus magnis quicquid fecerit optinere, certeque malet existimari bonus vir, ut non sit, quam esse, ut non putetur. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Respondeat totidem verbis. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Audeo dicere, inquit. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Bork Ego vero isti, inquam, permitto. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest.

Share this article: