Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Duo Reges: constructio interrete. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Sed fortuna fortis;

Ut pompa, ludis atque eius modi spectaculis teneantur ob eamque rem vel famem et sitim perferant? Nunc agendum est subtilius. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt.

Atque adhuc ea dixi, causa cur Zenoni non fuisset, quam ob rem a superiorum auctoritate discederet. Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus? Ita finis bonorum existit secundum naturam vivere sic affectum, ut optime is affici possit ad naturamque accommodatissime. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Cuius tanta tormenta sunt, ut in iis beata vita, si modo dolor summum malum est, esse non possit. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

1. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.
2. Quod vestri non item.
3. Ita multa dicunt, quae vix intellegam.
4. Quis est enim aut quotus quisque, cui, mora cum adpropinquet, non refugiat timido sanguen átque exalbescát metu?
5. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem.
6. Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum;

Aperiendum est igitur, quid sit voluptas;

Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Audi, ne longe abeam, moriens quid dicat Epicurus, ut intellegas facta eius cum dictis discrepare: Epicurus Hermarcho salutem. Confecta res esset. Sed quot homines, tot sententiae; Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Bork Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;

• Haeret in salebra.
• Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.
• Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Nam me ipsum huc modo venientem convertebat ad sese Coloneus ille locus, cuius incola Sophocles ob oculos versabatur, quem scis quam admirer quemque eo delecter. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Quo modo autem philosophus loquitur? Torquatus, is qui consul cum Cn. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Sed quod proximum fuit non vidit. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Tenent mordicus. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere.

Sin aliud quid voles, postea. Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Sed tu, ut dignum est tua erga me et philosophiam voluntate ab adolescentulo suscepta, fac ut Metrodori tueare liberos. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Poterat autem inpune; Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Quod enim ne vivus quidem, inquit, diutius sentire poterat, quam dum fruebatur, quo modo id potuit mortuo permanere?

In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Is enim percontando atque interrogando elicere solebat eorum opiniones, quibuscum disserebat, ut ad ea, quae ii respondissent, si quid videretur, diceret. Alterum autem genus est magnarum verarumque virtutum, quas appellamus voluntarias, ut prudentiam, temperantiam, fortitudinem, iustitiam et reliquas eiusdem generis. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer.

Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Zenonis est, inquam, hoc Stoici.Tum mihi Piso: Quid ergo?

Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Quare conare, quaeso. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quis enim redargueret? Nam cum Academicis incerta luctatio est, qui nihil affirmant et quasi desperata cognitione certi id sequi volunt, quodcumque veri simile videatur. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Primum quid tu dicis breve? Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Persecutus est Aristoteles animantium omnium ortus, victus, figuras, Theophrastus autem stirpium naturas omniumque fere rerum, quae e terra gignerentur, causas atque rationes; His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat.

Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Venit ad extremum; Quibusnam praeteritis? Hoc sic expositum dissimile est superiori. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum.

Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis
squilla atque acupensere cum decimano.

At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non
potest.

Quis Aristidem non mortuum diligit? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Cuius tanta tormenta sunt, ut in iis beata vita, si modo dolor summum malum est, esse non possit. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Bork Si longus, levis dictata sunt.

Nec enim ille respirat, ante quam emersit, et catuli aeque caeci, prius quam dispexerunt, ac si ita futuri semper essent.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Is es profecto tu.

Gerendus est mos, modo recte sentiat. Tum mihi Piso: Quid ergo? Itaque illa non dico me expetere, sed legere, nec optare, sed sumere, contraria autem non fugere, sed quasi secernere. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Nulla erit controversia.

Cum autem progrediens confirmatur animus, agnoscit ille quidem naturae vim, sed ita, ut progredi possit longius, per se sit tantum inchoata.

• Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;
• Hoc sic expositum dissimile est superiori.
• At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere.
• Beatus sibi videtur esse moriens.
• Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis.
• Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.

Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Pauca mutat vel plura sane; Aderamus nos quidem adolescentes, sed multi amplissimi viri, quorum nemo censuit plus Fadiae dandum, quam posset ad eam lege Voconia pervenire. Polycratem Samium felicem appellabant. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens.

1. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.
2. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.
3. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere.

Bork

Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis
excellens ad factorum pulchritudinem?

• Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.
• Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas;
• Rationis enim perfectio est virtus;
• Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Zenonis est, inquam, hoc Stoici.

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit. A mene tu? An eiusdem modi? Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Cur, nisi quod turpis oratio est? Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet. Quam ob rem utique idem faciunt, ut si laevam partem neglegerent, dexteram tuerentur, aut ipsius animi, ut fecit Erillus, cognitionem amplexarentur, actionem relinquerent.

Quis enim redargueret? A mene tu? Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Audeo dicere, inquit. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur?

Pugnant Stoici cum Peripateticis. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Cur post Tarentum ad Archytam? Quibusnam praeteritis? Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Que Manilium, ab iisque M.

• Omnia peccata paria dicitis.
• Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit.
• Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?
• Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?
• Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.

Facillimum id quidem est, inquam. Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?

Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus;

Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Hunc vos beatum; Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Et nemo nimium beatus est;Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.

Rem videlicet difficilem et obscuram! individua cum dicitis et intermundia, quae nec sunt ulla nec possunt esse, intellegimus, voluptas, quae passeribus omnibus nota est, a nobis intellegi non potest?

Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Cuius tanta tormenta sunt, ut in iis beata vita, si modo dolor summum malum est, esse non possit. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Cur haec eadem Democritus? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Is hoc melior, quam Pyrrho, quod aliquod genus appetendi dedit, deterior quam ceteri, quod penitus a natura recessit.

Explanetur igitur.Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Bork Verum esto; Numquam audivi in Epicuri schola Lycurgum, Solonem, Miltiadem, Themistoclem, Epaminondam nominari, qui in ore sunt ceterorum omnium philosophorum. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.

Bonum integritas corporis: misera debilitas. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Bork Non igitur bene. Ut pulsi recurrant?

Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio.

Illa tamen simplicia, vestra versuta. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Hic dolor populi Romani duce et auctore Bruto causa civitati libertatis fuit, ob eiusque mulieris memoriam primo anno et vir et pater eius consul est factus. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

1. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.
2. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?
3. Scaevolam M.
4. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est.

Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere.

Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.

Gerendus est mos, modo recte sentiat. Sit enim idem caecus, debilis. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Si in ipso corpore multa voluptati praeponenda sunt, ut vires, valitudo, velocitas, pulchritudo, quid tandem in animis censes? Quae enim dici Latine posse non arbitrabar, ea dicta sunt a te verbis aptis nec minus plane quam dicuntur a Graecis.

Reguli reiciendam;Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.Nihil sane.Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.Ita credo.Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.Non igitur bene.Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset.BorkCur haec eadem Democritus?Respondeat totidem verbis.Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Laboro autem non sine causa; Nemo enim est, qui aliter dixerit quin omnium naturarum simile esset id, ad quod omnia referrentur, quod est ultimum rerum appetendarum. At multis se probavit. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Primum quid tu dicis breve? Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Crasso, quem semel ait in vita risisse Lucilius, non contigit, ut ea re minus agelastoj ut ait idem, vocaretur.

Sic est igitur locutus: Quantus ornatus in Peripateticorum
disciplina sit satis est a me, ut brevissime potuit, paulo
ante dictum.

Perfecto enim et concluso neque virtutibus neque amicitiis
usquam locum esse, si ad voluptatem omnia referantur, nihil
praeterea est magnopere dicendum.
BorkSed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius.Quid ergo?His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat.BorkAliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.Cyrenaici quidem non recusant;Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid
sequi, quid fugere debeant?

Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Bork Murenam te accusante defenderem. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Ista similia non sunt, Cato, in quibus quamvis multum processeris tamen illud in eadem causa est, a quo abesse velis, donec evaseris; Recte, inquit, intellegis. Quod quidem nobis non saepe contingit. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum.

1. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;
2. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus.
3. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;
4. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia.
5. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur?

Si longus, levis.Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.Proclivi currit oratio.Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto.BorkPrave, nequiter, turpiter cenabat;Ita credo.Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur.

Ego autem existimo, si honestum esse aliquid ostendero, quod sit ipsum vi sua propter seque expetendum, iacere vestra omnia. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

• Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.
• Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.
• Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus.
• Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.
• Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere. Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Bork Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis.

1. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don.
2. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.
3. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.
4. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos.
5. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia;

Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;

Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Id enim natura desiderat. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus? Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus.

Share this article: