Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Erillus autem ad scientiam omnia revocans unum quoddam bonum vidit, sed nec optimum nec quo vita gubernari possit. Haec dicuntur inconstantissime. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Itaque ut quisque optime natus institutusque est, esse omnino nolit in vita, si gerendis negotiis orbatus possit paratissimis vesci voluptatibus. Duo Reges: constructio interrete. Falli igitur possumus. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest.

Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat;

Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Quae cum essent dicta, discessimus. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Bork Hoc mihi cum tuo fratre convenit.

Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;

Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Nihil enim hoc differt. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quam vellem, inquit, te ad Stoicos inclinavisses! erat enim, si cuiusquam, certe tuum nihil praeter virtutem in bonis ducere. Sed ego in hoc resisto; Haec dicuntur inconstantissime. Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. Sed hoc sane concedamus. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Cumque ipsa virtus efficiat ita beatam vitam, ut beatior esse non possit, tamen quaedam deesse sapientibus tum, cum sint beatissimi; Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia;

Cur iustitia laudatur? Utram tandem linguam nescio? Restinguet citius, si ardentem acceperit. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Obscura, inquit, quaedam esse confiteor, nec tamen ab illis ita dicuntur de industria, sed inest in rebus ipsis obscuritas. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.

Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Quorum sine causa fieri nihil putandum est.

• Quid de Pythagora?
• Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.
• Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur.

Egone quaeris, inquit, quid sentiam? A mene tu? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. An, si id probas, fieri ita posse negas, ut ii, qui virtutis compotes sint, etiam malis quibusdam affecti beati sint? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Minime vero istorum quidem, inquit. Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet. Sed nimis multa.

Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.

Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Itaque fecimus. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Et ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,. Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Qui si ea, quae dicit, ita sentiret, ut verba significant, quid inter eum et vel Pyrrhonem vel Aristonem interesset? Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. At multis se probavit. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Sed haec nihil sane ad rem; Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.

Falli igitur possumus.Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;Quid Zeno?Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt;Hic ambiguo ludimur.Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse.BorkEa possunt paria non esse.BorkHi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt.

1. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.
2. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Nam si dicent ab illis has res esse tractatas, ne ipsos quidem Graecos est cur tam multos legant, quam legendi sunt. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P.

• Certe non potest.
• Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.
• Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.
• Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.
• Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus?
• Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere.

Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit?

Scrupulum, inquam, abeunti; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Nemo igitur esse beatus potest. Nam si pravitatem inminutionemque corporis propter se fugiendam putamus, cur non etiam, ac fortasse magis, propter se formae dignitatem sequamur? Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Bork

In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Bork Bonum incolumis acies: misera caecitas. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur? Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Epicurei num desistunt de isdem, de quibus et ab Epicuro scriptum est et ab antiquis, ad arbitrium suum scribere? Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Utilitatis causa amicitia est quaesita. An tu me de L. Aristoteles, Xenocrates, tota illa familia non dabit, quippe qui valitudinem, vires, divitias, gloriam, multa alia bona esse dicant, laudabilia non dicant. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Sed dum efficere vultis beatum sapientem, cum maximas animo voluptates percipiat omnibusque partibus maiores quam corpore, quid occurrat non videtis. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.

• Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit;
• Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?
• Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio.
• Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?
• Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.
• Bork
• Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum.

Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Ubi ut eam caperet aut quando? Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? E quo efficitur, non ut nos non intellegamus quae vis sit istius verbi, sed ut ille suo more loquatur, nostrum neglegat. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio.

Dixerit hoc idem Epicurus, semper beatum esse sapientem-quod quidem solet ebullire non numquam -, quem quidem, cum summis doloribus conficiatur, ait dicturum: Quam suave est! quam nihil curo!;

Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Ut etiam contendant et elaborent, si efficere possint, ut aut non appareat corporis vitium aut quam minimum appareat? Sed cum, quod honestum sit, id solum bonum esse dicamus, consentaneum tamen est fungi officio, cum id officium nec in bonis ponamus nec in malis. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Illud non continuo, ut aeque incontentae.

1. A mene tu?
2. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.
3. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.
4. Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere.

Immo sit sane nihil melius, inquam-nondum enim id quaero-, num propterea idem voluptas est, quod, ut ita dicam, indolentia? Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Nos grave certamen belli clademque tenemus, Graecia quam Troiae divino numine vexit, Omniaque e latis rerum vestigia terris. Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;

Haeret in salebra. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Quocirca intellegi necesse est in ipsis rebus, quae discuntur et cognoscuntur, invitamenta inesse, quibus ad discendum cognoscendumque moveamur. Avaritiamne minuis? Quocirca intellegi necesse est in ipsis rebus, quae discuntur et cognoscuntur, invitamenta inesse, quibus ad discendum cognoscendumque moveamur. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Animadverti, ínquam, te isto modo paulo ante ponere, et scio ab Antiocho nostro dici sic solere; Haec videlicet est correctio philosophiae veteris et emendatio, quae omnino aditum habere nullum potest in urbem, in forum, in curiam. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Quod quoniam in quo sit magna dissensio est, Carneadea nobis adhibenda divisio est, qua noster Antiochus libenter uti solet. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

1. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit.
2. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam.

Aut, si nihil malum, nisi quod turpe, inhonestum, indecorum, pravum, flagitiosum, foedum-ut hoc quoque pluribus nominibus insigne faciamus-, quid praeterea dices esse fugiendum?

Theophrastum tamen adhibeamus ad pleraque, dum modo plus in virtute teneamus, quam ille tenuit, firmitatis et roboris. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Cuius etiam illi hortuli propinqui non memoriam solum mihi afferunt, sed ipsum videntur in conspectu meo ponere. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Verum audiamus. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Dici enim nihil potest verius. Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret.

Ergo in iis adolescentibus bonam spem esse dicemus et magnam indolem, quos suis commodis inservituros et quicquid ipsis expediat facturos arbitrabimur? Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Atque ut a corpore ordiar, videsne ut, si quae in membris prava aut debilitata aut inminuta sint, occultent homines? Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse?

Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.

Vides igitur, si amicitiam sua caritate metiare, nihil esse
praestantius, sin emolumento, summas familiaritates
praediorum fructuosorum mercede superari.

Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?

• Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas?
• Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis.
• Cur iustitia laudatur?
• Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane.

Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam,
qua erat transfixus, hastam.

Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed
quid disciplinae.

A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas.

Quis est tam dissimile homini. Equidem e Cn. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus;Si enim ad populum me vocas, eum.Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem.

Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus. Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. -delector enim, quamquam te non possum, ut ais, corrumpere, delector, inquam, et familia vestra et nomine. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Quod enim vituperabile est per se ipsum, id eo ipso vitium nominatum puto, vel etiam a vitio dictum vituperari. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Ut id aliis narrare gestiant? Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere?

1. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.
2. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala?
3. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.
4. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio.

Illa enim, quae sunt a nobis bona corporis numerata, complent ea quidem beatissimam vitam, sed ita, ut sine illis possit beata vita existere.

Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Desideraret enim valitudinem, vacuitatem doloris, appeteret etiam conservationem sui earumque rerum custodiam finemque, sibi constitueret secundum naturam vivere. Certe non potest. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio.

Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; An potest cupiditas finiri? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Ratio quidem vestra sic cogit. In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint.

1. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est.
2. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur.
3. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur.
4. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.

Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus?

Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Is cum arderet podagrae doloribus visitassetque hominem Charmides Epicureus perfamiliaris et tristis exiret, Mane, quaeso, inquit, Charmide noster; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.Sin aliud quid voles, postea.Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Quibus autem in rebus tanta obscuratio non fit, fieri tamen potest, ut id ipsum, quod interest, non sit magnum. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Frater et T. Si longus, levis dictata sunt. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit.

His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti.

Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias. Ita finis bonorum existit secundum naturam vivere sic affectum, ut optime is affici possit ad naturamque accommodatissime. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum.

Quo modo?

Sed nimis multa. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. A mene tu? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria? Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant; Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L.

Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Sint modo partes vitae beatae. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere. Omnibus enim artibus volumus attributam esse eam, quae communis appellatur prudentia, quam omnes, qui cuique artificio praesunt, debent habere. Pollicetur certe. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Prioris generis est docilitas, memoria; At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

BorkNe vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset.BorkInde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.Ita prorsus, inquam;Immo alio genere;BorkQui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.Res enim concurrent contrariae.At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere.Quonam modo?Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.Cum efficere non possit ut cuiquam, qui ipse sibi notus sit,
hoc est qui suam naturam sensumque perspexerit, vacuitas
doloris et voluptas idem esse videatur.

Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes.

Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.Quam vellem, inquit, te ad Stoicos inclinavisses! erat enim, si cuiusquam, certe tuum nihil praeter virtutem in bonis ducere. Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae a te dicta sunt refellentem. Quis Aristidem non mortuum diligit? Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Sed quae tandem ista ratio est? Restatis igitur vos; Tollenda est atque extrahenda radicitus. Sed tamen intellego quid velit. Tanta vis admonitionis inest in locis; Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Nam haec ipsa mihi erunt in promptu, quae modo audivi, nec ante aggrediar, quam te ab istis, quos dicis, instructum videro.

Quid vero?Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt;BorkIn qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?BorkQuod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Bork Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Quid, quod res alia tota est? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?Cur, nisi quod turpis oratio est?

An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Et quoniam haec deducuntur de corpore quid est cur non recte pulchritudo etiam ipsa propter se expetenda ducatur? Primum divisit ineleganter; Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Satis est ad hoc responsum. Comprehensum, quod cognitum non habet? Sed ita falsa sunt ea, quae consequuntur, ut illa, e quibus haec nata sunt, vera esse non possint. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Quam vellem, inquit, te ad Stoicos inclinavisses! erat enim, si cuiusquam, certe tuum nihil praeter virtutem in bonis ducere. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia;

Hic ambiguo ludimur.Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.Ecce aliud simile dissimile.Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.A mene tu?Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet.BorkTollenda est atque extrahenda radicitus.

• Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit?
• Quid nunc honeste dicit?
• Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Est, ut dicis, inquit; Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Bork Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Venit ad extremum; An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest.

At coluit ipse amicitias.Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus.Quid vero?Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata;Ita credo.Explanetur igitur.BorkQuid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est?Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit
re, neque tamen dividit verbis.

Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse
debilitari dolore, frangi, succumbere.

Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Non ergo Epicurus ineruditus, sed ii indocti, qui, quae pueros non didicisse turpe est, ea putant usque ad senectutem esse discenda. Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Cum autem assumpta ratío est, tanto in dominatu locatur, ut omnia illa prima naturae hulus tutelae subiciantur. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.

In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere
possit, si nulla cultura adhibeatur.

Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri
et comparari potest.

Share this article: