Hoc loco tenere se Triarius non potuit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed haec omittamus; Quippe: habes enim a rhetoribus; Est enim aliquid in his rebus probabile, et quidem ita, ut eius ratio reddi possit, ergo ut etiam probabiliter acti ratio reddi possit. Duo Reges: constructio interrete. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis.

Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit.

Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Sin aliud quid voles, postea. Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis bonorum videbatur extremum. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis
instituta sunt aut inventa sunt?

Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Est, ut dicis, inquam. Hoc tu nunc in illo probas. Nos commodius agimus. Sed nimis multa. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Ita, quem ad modum in senatu semper est aliquis, qui interpretem postulet, sic, isti nobis cum interprete audiendi sunt. Deinde concludebas summum malum esse dolorem, summum bonum voluptatem! Lucius Thorius Balbus fuit, Lanuvinus, quem meminisse tu non potes. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.

BorkQuem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit.

1. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.
2. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.
3. Addo etiam illud, multa iam mihi dare signa puerum et pudoris et ingenii, sed aetatem vides.
4. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur.
5. Itaque his sapiens semper vacabit.
6. At iste non dolendi status non vocatur voluptas.
7. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.

• Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.
• Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.
• Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis.
• Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti.

Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Tollit definitiones, nihil de dividendo ac partiendo docet, non quo modo efficiatur concludaturque ratio tradit, non qua via captiosa solvantur ambigua distinguantur ostendit;

Bork Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant; Vide, ne magis, inquam, tuum fuerit, cum re idem tibi, quod mihi, videretur, non nova te rebus nomina inponere. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.

A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Theophrastum tamen adhibeamus ad pleraque, dum modo plus in virtute teneamus, quam ille tenuit, firmitatis et roboris. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.

1. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.
2. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem.
3. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.
4. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.
5. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant?
6. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.
7. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

• Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers?
• Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D.
• Chrysippus autem exponens differentias animantium ait alias earum corpore excellere, alias autem animo, non nullas valere utraque re;
• At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest.
• Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?
• At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.
• Sed quot homines, tot sententiae;
• Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.

An id exploratum cuiquam potest esse, quo modo se hoc
habiturum sit corpus, non dico ad annum, sed ad vesperum?

Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me.

Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum.

Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Age, inquies, ista parva sunt. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Venit ad extremum; A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Quin etiam ferae, inquit Pacuvius, quíbus abest, ad praécavendum intéllegendi astútia, iniecto terrore mortis horrescunt. Ne id quidem, nisi multa annorum intercesserint milia, ut omnium siderum eodem, unde profecta sint, fiat ad unum tempus reversio.

Ubi ut eam caperet aut quando? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Cur id non ita fit? Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Nam si dicent ab illis has res esse tractatas, ne ipsos quidem Graecos est cur tam multos legant, quam legendi sunt. At enim hic etiam dolore. Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Confecta res esset. Ex quo intellegitur idem illud, solum bonum esse, quod honestum sit, idque esse beate vivere: honeste, id est cum virtute, vivere. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Sed haec omittamus; Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit?

Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.

Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Si quae forte-possumus. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Videsne quam sit magna dissensio? Si longus, levis; Idem adhuc;

Concede nihil esse bonum, nisi quod bonestum sit: concedendum est in virtute esse positam beatam vitam vide rursus retro: dato hoc dandum erit illud. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Bork Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde?

Bork Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis. Recte dicis; Que Manilium, ab iisque M. Decius, princeps in ea familia consulatus, cum se devoverat et equo admisso in mediam aciem Latinorum irruebat, aliquid de voluptatibus suis cogitabat? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Sed haec omittamus; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Sint ista Graecorum;Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit?

Quoniamque non dubium est quin in iis, quae media dicimus,
sit aliud sumendum, aliud reiciendum, quicquid ita fit aut
dicitur, omne officio continetur.

Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

• Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu.
• Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare.
• Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.
• Quis enim redargueret?

Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Si enim ad populum me vocas, eum. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quae cum essent dicta, discessimus. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Ego autem tibi, Piso, assentior usu hoc venire, ut acrius aliquanto et attentius de claris viris locorum admonitu cogitemus. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent?Eadem fortitudinis ratio reperietur.Atque ut reliqui fures earum rerum, quas ceperunt, signa commutant, sic illi, ut sententiis nostris pro suis uterentur, nomina tamquam rerum notas mutaverunt. Hic ambiguo ludimur. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere?

Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Hic homo severus luxuriam ipsam per se reprehendendam non putat, et hercule, Torquate, ut verum loquamur, si summum bonum voluptas est, rectissime non putat. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quippe: habes enim a rhetoribus; Ut id aliis narrare gestiant? Sed plane dicit quod intellegit. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Eadem fortitudinis ratio reperietur.

Sic est igitur locutus: Quantus ornatus in Peripateticorum disciplina sit satis est a me, ut brevissime potuit, paulo ante dictum. Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Bork Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Quo modo autem philosophus loquitur?

BorkNec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus.Hic ambiguo ludimur.Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.

Ut enim, inquit, gubernator aeque peccat, si palearum navem evertit et si auri, item aeque peccat, qui parentem et qui servum iniuria verberat. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Nisi enim id faceret, cur Plato Aegyptum peragravit, ut a sacerdotibus barbaris numeros et caelestia acciperet?

Non laboro, inquit, de nomine. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Critolaus imitari voluit antiquos, et quidem est gravitate proximus, et redundat oratio, ac tamen is quidem in patriis institutis manet. Non laboro, inquit, de nomine. Sed hoc sane concedamus. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. At iam decimum annum in spelunca iacet. Dici enim nihil potest verius. Non est igitur voluptas bonum. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.

Sint ista Graecorum;Nec vero audiendus Hieronymus, cui summum bonum est idem, quod vos interdum vel potius nimium saepe dicitis, nihil dolere.Pollicetur certe.Verum esto;Quid ergo?Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.Haeret in salebra.Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.Bonum patria: miserum exilium.Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.BorkUbi ut eam caperet aut quando?

Quae est quaerendi ac disserendi, quae logikh dicitur, iste vester plane, ut mihi quidem videtur, inermis ac nudus est.

Pollicetur certe.Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.Quibusnam praeteritis?Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius.

Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.

• Quae sequuntur igitur?
• Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt.
• Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.
• Eadem nunc mea adversum te oratio est.
• Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit.

1. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;
2. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio.
3. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit?

Quod si ita est, sequitur id ipsum, quod te velle video, omnes semper beatos esse sapientes.

Etiam beatissimum?

Cuius etiam illi hortuli propinqui non memoriam solum mihi afferunt, sed ipsum videntur in conspectu meo ponere. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Temporibus autem quibusdam et aut officiis debitis aut rerum necessitatibus saepe eveniet, ut et voluptates repudiandae sint et molestiae non recusandae. Quod quoniam in quo sit magna dissensio est, Carneadea nobis adhibenda divisio est, qua noster Antiochus libenter uti solet. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Cave putes quicquam esse verius. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur;

Satis est ad hoc responsum. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;

At enim hic etiam dolore. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Hac videlicet ratione, quod ea, quae externa sunt, iis tuemur officiis, quae oriuntur a suo cuiusque genere virtutis. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Mihi autem nihil tam perspicuum videtur, quam has sententias eorum philosophorum re inter se magis quam verbis dissidere; Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt.

Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M.Equidem e Cn.Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur.

1. Ita multa dicunt, quae vix intellegam.
2. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis.
3. Sed potestne rerum maior esse dissensio?
4. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus;
5. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar?
6. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt.

Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Sed nunc, quod agimus; Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;

Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

Quis hoc dicit? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

In schola desinis.

Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus?Quod equidem non reprehendo;Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Si in ipso corpore multa voluptati praeponenda sunt, ut vires, valitudo, velocitas, pulchritudo, quid tandem in animis censes? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Sed nimis multa. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere?

BorkA villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem.BorkSuo enim quisque studio maxime ducitur.Quid iudicant sensus?Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur.Frater et T.Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?Vos ex his tam dissimilibus rebus non modo nomen unum -nam
id facilius paterer-, sed etiam rem unam ex duabus facere
conamini, quod fieri nullo modo potest.

Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium
fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis.

Itaque non ob ea solum incommoda, quae eveniunt inprobis, fugiendam inprobitatem putamus, sed multo etiam magis, quod, cuius in animo versatur, numquam sinit eum respirare, numquam adquiescere.

Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.

Quae quidem res efficit, ne necesse sit isdem de rebus semper quasi dictata decantare neque a commentariolis suis discedere. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Completur enim et ex eo genere vitae, quod virtute fruitur, et ex iis rebus, quae sunt secundum naturam neque sunt in nostra potestate. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Immo alio genere; An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Quod enim dissolutum sit, id esse sine sensu, quod autem sine sensu sit, id nihil ad nos pertinere omnino. Tum ille: Finem, inquit, interrogandi, si videtur, quod quidem ego a principio ita me malle dixeram hoc ipsum providens, dialecticas captiones. Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis.

Quae cum dixisset, Explicavi, inquit, sententiam meam, et eo quidem consilio, tuum iudicium ut cognoscerem, quoniam mihi ea facultas, ut id meo arbitratu facerem, ante hoc tempus numquam est data.

Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae
neglegatur?

Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati,
et erant illa Torquatis.

Quae contraria sunt his, malane? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum.

Share this article: