Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed ego in hoc resisto; Quare aliud aliquod, Torquate, hominis summum bonum reperiendum est, voluptatem bestiis concedamus, quibus vos de summo bono testibus uti soletis. Duo Reges: constructio interrete. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Stoicos roga.Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis.BorkCommoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus;Quid ergo?Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?BorkEstne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?Praeteritis, inquit, gaudeo.Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere.

1. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;
2. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt?

Haec dicuntur fortasse ieiunius;Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;Quibusnam praeteritis?Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis.Quid adiuvas?Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;Verum audiamus.An eiusdem modi?Ita credo.Non semper, inquam;

Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Bork Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Haec dicuntur inconstantissime. Non semper, inquam; Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Ut pulsi recurrant?

1. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis?
2. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio.
3. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.

Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt.

Itaque his sapiens semper vacabit. A mene tu? Nam nisi hoc optineatur, id solum bonum esse, quod honestum sit, nullo modo probari possit beatam vitam virtute effici. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Quis enim redargueret? Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere. Ipse negat, ut ante dixi, luxuriosorum vitam reprehendendam, nisi plane fatui sint, id est nisi aut cupiant aut metuant.

Bork Sed hoc sane concedamus. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. An tu me de L. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Quippe, inquieta cum tam docuerim gradus istam rem non habere quam virtutem, in qua sit ipsum etíam beatum. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem.

Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit.Scisse enim te quis coarguere possit?Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Bonum liberi: misera orbitas. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse;

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Utram tandem linguam nescio? Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Confecta res esset.

Quam vellem, inquit, te ad Stoicos inclinavisses! erat enim, si cuiusquam, certe tuum nihil praeter virtutem in bonis ducere.

Quid enim?

Quid enim dicis omne animal, simul atque sit ortum, applicatum esse ad se diligendum esseque in se conservando occupatum? Quid iudicant sensus? Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Gerendus est mos, modo recte sentiat.

Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim
de virtutis dignitate contentio.

Praeclare, inquit, facis, cum et eorum memoriam tenes,
quorum uterque tibi testamento liberos suos commendavit, et
puerum diligis.

Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui?

Torquatus, is qui consul cum Cn. Tum mihi Piso: Quid ergo? Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest. Epicurei num desistunt de isdem, de quibus et ab Epicuro scriptum est et ab antiquis, ad arbitrium suum scribere? Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quis istum dolorem timet? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Hoc est non dividere, sed frangere.

Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. De quibus etsi a Chrysippo maxime est elaboratum, tamen a Zenone minus multo quam ab antiquis; Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Dici enim nihil potest verius. Ut ad minora veniam, mathematici, poëtae, musici, medici denique ex hac tamquam omnium artificum officina profecti sunt. Quibus autem in rebus tanta obscuratio non fit, fieri tamen potest, ut id ipsum, quod interest, non sit magnum. Tum ille: Finem, inquit, interrogandi, si videtur, quod quidem ego a principio ita me malle dixeram hoc ipsum providens, dialecticas captiones.

1. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.
2. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia.
3. In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate.
4. Id est enim, de quo quaerimus.

Deinde dolorem quem maximum?Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens.Est, ut dicis, inquit;Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.Quid iudicant sensus?Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere
destiterit, non erit;

Negat enim tenuissimo victu, id est contemptissimis escis et
potionibus, minorem voluptatem percipi quam rebus
exquisitissimis ad epulandum.

Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur?

Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Id enim natura desiderat. Sed ad rem redeamus; Restatis igitur vos;

Invidiosum nomen est, infame, suspectum.

De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Eaedem res maneant alio modo. Quorum omnium quae sint notitiae, quae quidem significentur rerum vocabulis, quaeque cuiusque vis et natura sit mox videbimus. Cuius tanta tormenta sunt, ut in iis beata vita, si modo dolor summum malum est, esse non possit. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. In enumerandis autem corporis commodis si quis praetermissam a nobis voluptatem putabit, in aliud tempus ea quaestio differatur. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet.

Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Restatis igitur vos; Scrupulum, inquam, abeunti; Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Audebo igitur cetera, quae secundum naturam sint, bona
appellare nec fraudare suo vetere nomine neque iam aliquod
potius novum exquirere,virtutis autem amplitudinem quasi in
altera librae lance ponere.

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter
nos agemusque communiter.

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?

Hac videlicet ratione, quod ea, quae externa sunt, iis tuemur officiis, quae oriuntur a suo cuiusque genere virtutis. Respondeat totidem verbis. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Pollicetur certe. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus. Sed tu, ut dignum est tua erga me et philosophiam voluntate ab adolescentulo suscepta, fac ut Metrodori tueare liberos. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Respondeat totidem verbis.

Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Ac tamen hic mallet non dolere.

Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Nec vero audiendus Hieronymus, cui summum bonum est idem, quod vos interdum vel potius nimium saepe dicitis, nihil dolere. Est autem situm in nobis ut et adversa quasi perpetua oblivione obruamus et secunda iucunde ac suaviter meminerimus. Vides igitur, si amicitiam sua caritate metiare, nihil esse praestantius, sin emolumento, summas familiaritates praediorum fructuosorum mercede superari. Nemo enim est, qui aliter dixerit quin omnium naturarum simile esset id, ad quod omnia referrentur, quod est ultimum rerum appetendarum. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo.

Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. An eiusdem modi? Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Illorum vero ista ipsa quam exilia de virtutis vi! Quam tantam volunt esse, ut beatum per se efficere possit. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore.Ut id aliis narrare gestiant?Itaque non discedit ab eorum curatione, quibus praeposita vitam omnem debet gubernare, ut mirari satis istorum inconstantiam non possim. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus. Que Manilium, ab iisque M. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur.

Nam et ille apud Trabeam voluptatem animi nimiam laetitiam dicit eandem, quam ille Caecilianus, qui omnibus laetitiis laetum esse se narrat.

• Quorum sine causa fieri nihil putandum est.
• Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.
• Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.
• Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.
• Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio.
• Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Haeret in salebra. Cur ad reliquos Pythagoreos, Echecratem, Timaeum, Arionem, Locros, ut, cum Socratem expressisset, adiungeret Pythagoreorum disciplinam eaque, quae Socrates repudiabat, addisceret? Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura. Quid ergo? Que Manilium, ab iisque M. Quae cum dixisset, finem ille. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Peccata autem partim esse tolerabilia, partim nullo modo, propterea quod alia peccata plures, alia pauciores quasi numeros officii praeterirent. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

BorkTe ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.Peccata paria.Si longus, levis dictata sunt.Pollicetur certe.Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

In homine autem summa omnis animi est et in animo rationis, ex qua virtus est, quae rationis absolutio definitur, quam etiam atque etiam explicandam putant.

Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Quis est tam dissimile homini. Qui est in parvis malis.

Neque enim in aliqua parte, sed in perpetuitate temporis vita beata dici solet, nec appellatur omnino vita, nisi confecta atque absoluta, nec potest quisquam alias beatus esse, alias miser;

Sullae consulatum?Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?Qui convenit?Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia.BorkEt tamen ego a philosopho, si afferat eloquentiam, non asperner, si non habeat, non admodum flagitem.Erat enim Polemonis.Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Eaedem res maneant alio modo. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. At iam decimum annum in spelunca iacet.

Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum
disputationem omnem conferemus.

Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Eamne rationem igitur sequere, qua tecum ipse et cum tuis utare, profiteri et in medium proferre non audeas? Sint modo partes vitae beatae. Nescio quo modo praetervolavit oratio.

Idemne, quod iucunde?Age sane, inquam. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Sed tamen intellego quid velit. Nihil ad rem! Ne sit sane; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Quae enim cupiditates a natura proficiscuntur, facile explentur sine ulla iniuria, quae autem inanes sunt, iis parendum non est. At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Bork Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Non autem hoc: igitur ne illud quidem.

Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum
postulo, arbitratu meo.

Summus dolor plures dies manere non potest?

1. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.
2. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.
3. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;
4. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.

Quid dubitas igitur mutare principia naturae?

Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Elicerem ex te cogeremque, ut responderes, nisi vererer ne Herculem ipsum ea, quae pro salute gentium summo labore gessisset, voluptatis causa gessisse diceres.

• Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.
• Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter.
• Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.
• Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis.
• Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M.

Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus?

Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Quamquam scripsit artem rhetoricam Cleanthes, Chrysippus etiam, sed sic, ut, si quis obmutescere concupierit, nihil aliud legere debeat. Ut id aliis narrare gestiant? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Non laboro, inquit, de nomine.

• Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant?
• Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio.
• Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;
• Itaque his sapiens semper vacabit.
• De quibus cupio scire quid sentias.
• Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus.

Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere?

Nam et ille apud Trabeam voluptatem animi nimiam laetitiam dicit eandem, quam ille Caecilianus, qui omnibus laetitiis laetum esse se narrat. Hoc igitur quaerentes omnes, et ii, qui quodcumque in mentem veniat aut quodcumque occurrat se sequi dicent, et vos ad naturam revertemini. Nihil sane. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Summus dolor plures dies manere non potest? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;Prioris generis est docilitas, memoria;At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Quare attende, quaeso. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Non enim actionis aut officii ratio impellit ad ea, quae secundum naturam sunt, petenda, sed ab iis et appetitio et actio commovetur. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. An obliviscimur, quantopere in audiendo in legendoque moveamur, cum pie, cum amice, cum magno animo aliquid factum cognoscimus? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate.

1. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium.
2. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.

Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.

Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.

Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Cognitio autem haec est una nostri, ut vim corporis animique norimus sequamurque eam vitam, quae rebus iis ipsis perfruatur. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;Idemne, quod iucunde?Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Bork Quorum altera prosunt, nocent altera. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt.

• Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.
• Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse peccata, quae ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre potuerit.
• Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.
• Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet.

Id mihi magnum videtur.Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Confecta res esset. Completur enim et ex eo genere vitae, quod virtute fruitur, et ex iis rebus, quae sunt secundum naturam neque sunt in nostra potestate. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Cumque ipsa virtus efficiat ita beatam vitam, ut beatior esse non possit, tamen quaedam deesse sapientibus tum, cum sint beatissimi; Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

• Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit;
• Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis.
• Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum?
• Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.
• Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Falli igitur possumus.

Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quos quidem dies quem ad modum agatis et in quantam hominum facetorum urbanitatem incurratis, non diconihil opus est litibus-; Omnia peccata paria dicitis. Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere? Desideraret enim valitudinem, vacuitatem doloris, appeteret etiam conservationem sui earumque rerum custodiam finemque, sibi constitueret secundum naturam vivere. Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis. De quibus cupio scire quid sentias.

Share this article: