Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Duo Reges: constructio interrete. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; An haec ab eo non dicuntur? Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus.

Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Bork Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. Atque etiam ad iustitiam colendam, ad tuendas amicitias et reliquas caritates quid natura valeat haec una cognitio potest tradere.

• Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare?
• Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.
• Ergo, inquit, tibi Q.

Qui mos cum a posterioribus non esset retentus, Arcesilas
eum revocavit instituitque ut ii, qui se audire vellent, non
de se quaererent, sed ipsi dicerent, quid sentirent;

At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic
in senatu.

Inquit, cum ego te hac nova lege videam eodem die accusatori responderet tribus horis perorare, in hac me causa tempus dilaturum putas? Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Igitur ne dolorem quidem. Atque haec contra Aristippum, qui eam voluptatem non modo summam, sed solam etiam ducit, quam omnes unam appellamus voluptatem. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Videsne quam sit magna dissensio? Ista ipsa, quae tu breviter: regem, dictatorem, divitem solum esse sapientem, a te quidem apte ac rotunde; Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Hoc mihi cum tuo fratre convenit.

Paria sunt igitur.Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.Immo alio genere;Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.BorkSuo enim quisque studio maxime ducitur.BorkAn me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar?Equidem e Cn.Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?Est, ut dicis, inquit;Cur deinde Metrodori liberos commendas?BorkQuis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse?Quis enim redargueret?In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus.BorkVide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim.

• Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?
• Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.
• Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.
• Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est?

Atque etiam ad iustitiam colendam, ad tuendas amicitias et
reliquas caritates quid natura valeat haec una cognitio
potest tradere.

Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione
dignum amaverunt.

Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Atque ut a corpore ordiar, videsne ut, si quae in membris prava aut debilitata aut inminuta sint, occultent homines? Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.At enim hic etiam dolore. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat.

Itaque beatior Africanus cum patria illo modo loquens: Desine, Roma, tuos hostes reliquaque praeclare: Nam tibi moenimenta mei peperere labores.

1. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse?
2. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;
3. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.
4. De vacuitate doloris eadem sententia erit.
5. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Temporibus autem quibusdam et aut officiis debitis aut rerum necessitatibus saepe eveniet, ut et voluptates repudiandae sint et molestiae non recusandae. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Quid Zeno? Itaque, Torquate, cum diceres clamare Epicurum non posse iucunde vivi, nisi honeste et sapienter et iuste viveretur, tu ipse mihi gloriari videbare. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quam vellem, inquit, te ad Stoicos inclinavisses! erat enim, si cuiusquam, certe tuum nihil praeter virtutem in bonis ducere. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua subtilius persequentes corporis bona facilem quandam rationem habere censebant; Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus?

Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur.

Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Nullis enim partitionibus, nullis definitionibus utuntur ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita adsentiatur. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.

1. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore.
2. Cur post Tarentum ad Archytam?
3. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;
4. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret?

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Nunc de hominis summo bono quaeritur; Eademne, quae restincta siti? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate.

Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Ut ei, qui iucunde vixerit annos decem, si aeque vita iucunda menstrua addatur, quia momentum aliquod habeat ad iucundum accessio, bonum sit; Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; At iam decimum annum in spelunca iacet. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam.

Reguli reiciendam;Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.Audeo dicere, inquit.Negat enim summo bono afferre incrementum diem.Sed fortuna fortis;Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus?BorkA quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas.BorkQuem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.BorkQuae contraria sunt his, malane?

• Verum audiamus.
• Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.
• Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.
• Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur.

Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?

Quam vellem, inquit, te ad Stoicos inclinavisses! erat enim, si cuiusquam, certe tuum nihil praeter virtutem in bonis ducere. Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. At iam decimum annum in spelunca iacet. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Honestum igitur id intellegimus, quod tale est, ut detracta omni utilitate sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum possit iure laudari. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.

Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis.

Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Non est igitur summum malum dolor.Et quod est munus, quod opus sapientiae?Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Perfecto enim et concluso neque virtutibus neque amicitiis usquam locum esse, si ad voluptatem omnia referantur, nihil praeterea est magnopere dicendum. Teneamus enim illud necesse est, cum consequens aliquod falsum sit, illud, cuius id consequens sit, non posse esse verum. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens.

Eamne rationem igitur sequere, qua tecum ipse et cum tuis
utare, profiteri et in medium proferre non audeas?

An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in
rebus humanis, ut reliquas obruat?

1. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.
2. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.
3. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.
4. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?
5. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim.
6. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.
7. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.

Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti.

Quibusnam praeteritis? Restinguet citius, si ardentem acceperit. Laboro autem non sine causa; Ego vero isti, inquam, permitto. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Quin etiam ferae, inquit Pacuvius, quíbus abest, ad praécavendum intéllegendi astútia, iniecto terrore mortis horrescunt. Verum esto; Et saepe officium est sapientis desciscere a vita, cum sit beatissimus, si id oportune facere possit, quod est convenienter naturae.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Facete M. Nemo nostrum credebat, eratque veri similius hunc mentiri, cuius interesset, quam illum, qui id se rogasse scripsisset, quod debuisset rogare. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Omnis sermo elegans sumi potest, tum varietas est tanta artium, ut nemo sine eo instrumento ad ullam rem illustriorem satis ornatus possit accedere. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?

Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem.

Hoc autem loco tantum explicemus haec honesta, quae dico, praeterquam quod nosmet ipsos diligamus, praeterea suapte natura per se esse expetenda. Hic ego: Etsi facit hic quidem, inquam, Piso, ut vides, ea, quae praecipis, tamen mihi grata hortatio tua est. Sed haec omittamus; Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam.

Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;

Quid de Pythagora? Sit enim idem caecus, debilis. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Ratio quidem vestra sic cogit. An haec ab eo non dicuntur?

Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum.

Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in
discordia dominorum domus;
Sed videbimus.Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto.BorkQuam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem?BorkEquidem, sed audistine modo de Carneade?Tu quidem reddes;Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;Reguli reiciendam;Hanc in motu voluptatem -sic enim has suaves et quasi dulces voluptates appellat-interdum ita extenuat, ut M.BorkNam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit.BorkSemper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.BorkSed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur.Proclivi currit oratio.At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.

Aristoteles, Xenocrates, tota illa familia non dabit, quippe qui valitudinem, vires, divitias, gloriam, multa alia bona esse dicant, laudabilia non dicant. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt.Maximus dolor, inquit, brevis est.Quos ille, di inmortales, cum omnes artus ardere viderentur, cruciatus perferebat! nec tamen miser esse, quia summum id malum non erat, tantum modo laboriosus videbatur; Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Est, ut dicis, inquam. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti?

Videsne quam sit magna dissensio?

Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant? At vero illa perfecta atque plena eorum, qui cum de hominis summo bono quaererent, nullam in eo neque animi neque corporis partem vacuam tutela reliquerunt. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Et quoniam haec deducuntur de corpore quid est cur non recte pulchritudo etiam ipsa propter se expetenda ducatur? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Aut, si esses Orestes, Pyladem refelleres, te indicares et, si id non probares, quo minus ambo una necaremini non precarere? Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Ex ea quae sint apta, ea bonesta, ea pulchra, ea laudabilia, illa autem superiora naturale nominantur, quae coniuncta cum honestis vitam beatam perficiunt et absolvunt. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Quid enim dicis omne animal, simul atque sit ortum, applicatum esse ad se diligendum esseque in se conservando occupatum? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.

Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?

Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Ut id aliis narrare gestiant? Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. Perfecto enim et concluso neque virtutibus neque amicitiis usquam locum esse, si ad voluptatem omnia referantur, nihil praeterea est magnopere dicendum. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

• Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.
• At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.
• Quae est igitur causa istarum angustiarum?
• Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Multi enim et magni philosophi haec ultima bonorum iuncta fecerunt, ut Aristoteles virtutis usum cum vitae perfectae prosperitate coniunxit, Callipho adiunxit ad honestatem voluptatem, Diodorus ad eandem honestatem addidit vacuitatem doloris.

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Memini vero, inquam; Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Decius, princeps in ea familia consulatus, cum se devoverat et equo admisso in mediam aciem Latinorum irruebat, aliquid de voluptatibus suis cogitabat? Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Nihil enim possumus iudicare, nisi quod est nostri iudicii-in quo frustra iudices solent, cum sententiam pronuntiant, addere: si quid mei iudicii est; At hoc in eo M. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Ratio quidem vestra sic cogit. Habes undique expletam et perfectam, Torquate, formam honestatis, quae tota quattuor his virtutibus, quae a te quoque commemoratae sunt, continetur. Temporibus autem quibusdam et aut officiis debitis aut rerum necessitatibus saepe eveniet, ut et voluptates repudiandae sint et molestiae non recusandae. Quare conare, quaeso. Honestum igitur id intellegimus, quod tale est, ut detracta omni utilitate sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum possit iure laudari. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Audi, ne longe abeam, moriens quid dicat Epicurus, ut intellegas facta eius cum dictis discrepare: Epicurus Hermarcho salutem.

Hac videlicet ratione, quod ea, quae externa sunt, iis tuemur officiis, quae oriuntur a suo cuiusque genere virtutis. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Sed ille, ut dixi, vitiose. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Itaque his sapiens semper vacabit. Equidem e Cn.

Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;

Docent enim nos, ut scis, dialectici, si ea, quae rem aliquam sequantur, falsa sint, falsam illam ipsam esse, quam sequantur. Non potes, nisi retexueris illa. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Te autem hortamur omnes, currentem quidem, ut spero, ut eos, quos novisse vis, imitari etiam velis. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Quam si explicavisset, non tam haesitaret.

Tria genera bonorum; Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Omnes, qui non sint sapientes, aeque miseros esse, sapientes omnes summe beatos, recte facta omnia aequalia, omnia peccata paria; Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Ne tu, inquam, Cato, verbis illustribus et id, quod vis, declarantibus! itaque mihi videris Latine docere philosophiam et ei quasi civitatem dare. Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari.

Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.

Me ipsum esse dicerem, inquam, nisi mihi viderer habere bene cognitam voluptatem et satis firme conceptam animo atque comprehensam. Et nemo nimium beatus est; Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Polycratem Samium felicem appellabant. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Quae duo sunt, unum facit.

Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.

Constituto autem illo, de quo ante diximus, quod honestum esset, id esse solum bonum, intellegi necesse est pluris id, quod honestum sit, aestimandum esse quam illa media, quae ex eo comparentur.

1. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes.
2. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit.
3. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.
4. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit?
5. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.
6. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;
7. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.
8. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;

Paria sunt igitur.Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Ita finis bonorum existit secundum naturam vivere sic affectum, ut optime is affici possit ad naturamque accommodatissime. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Nam si dicent ab illis has res esse tractatas, ne ipsos quidem Graecos est cur tam multos legant, quam legendi sunt. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Tu quidem reddes; At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.

• Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio.
• In ipsa enim parum magna vis inest, ut quam optime se habere possit, si nulla cultura adhibeatur.
• Quod cum dixissent, ille contra.
• Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?
• Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quid, si efficio ut fateare me non modo quid sit voluptas scire-est enim iucundus motus in sensu-, sed etiam quid eam tu velis esse? Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Atque haec contra Aristippum, qui eam voluptatem non modo summam, sed solam etiam ducit, quam omnes unam appellamus voluptatem. Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Cur post Tarentum ad Archytam? Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Bork

At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper
tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu.

E quo efficitur, non ut nos non intellegamus quae vis sit istius verbi, sed ut ille suo more loquatur, nostrum neglegat. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; At vero si ad vitem sensus accesserit, ut appetitum quendam habeat et per se ipsa moveatur, quid facturam putas? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Suis cuiusque sensibus sic, ut, contra si quis dicere velit, non audiatur -, tamen, ne quid praetermittamus, rationes quoque, cur hoc ita sit, afferendas puto.

Share this article: