Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Summus dolor plures dies manere non potest? Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. At certe gravius. Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. Quid Zeno? Duo Reges: constructio interrete. Restatis igitur vos; Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Si longus, levis.

Iudicia rerum in sensibus ponit, quibus si semel aliquid falsi pro vero probatum sit, sublatum esse omne iudicium veri et falsi putat. Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Ego autem tibi, Piso, assentior usu hoc venire, ut acrius aliquanto et attentius de claris viris locorum admonitu cogitemus. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Odium autem et invidiam facile vitabis. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Quodsi Graeci leguntur a Graecis isdem de rebus alia ratione compositis, quid est, cur nostri a nostris non legantur?

Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter.

Nemo nostrum credebat, eratque veri similius hunc mentiri, cuius interesset, quam illum, qui id se rogasse scripsisset, quod debuisset rogare. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Falli igitur possumus. Bork Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo.

Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Nam cum in Graeco sermone haec ipsa quondam rerum nomina novarum * * non videbantur, quae nunc consuetudo diuturna trivit; Et quoniam haec deducuntur de corpore quid est cur non recte pulchritudo etiam ipsa propter se expetenda ducatur? Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. Itaque eo, quale sit, breviter, ut tempus postulat, constituto accedam ad omnia tua, Torquate, nisi memoria forte defecerit. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Respondeat totidem verbis. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Quis istud, quaeso, nesciebat? Qualem igitur hominem natura inchoavit? Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

BorkTe ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.Si quae forte-possumus.Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.Poterat autem inpune;Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate.Scrupulum, inquam, abeunti;Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.Si enim idem dicit, quod Hieronymus, qui censet summum bonum
esse sine ulla molestia vivere, cur mavult dicere voluptatem
quam vacuitatem doloris, ut ille facit, qui quid dicat
intellegit?

Quae enim dici Latine posse non arbitrabar, ea dicta sunt a
te verbis aptis nec minus plane quam dicuntur a Graecis.

Ne tu, inquam, Cato, verbis illustribus et id, quod vis, declarantibus! itaque mihi videris Latine docere philosophiam et ei quasi civitatem dare. Quod autem patrocinium aut quae ista causa est voluptatis, quae nec testes ullos e claris viris nec laudatores poterit adhibere? Memini me adesse P. Ista ipsa, quae tu breviter: regem, dictatorem, divitem solum esse sapientem, a te quidem apte ac rotunde; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Bork Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quis hoc dicit? Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Invidiosum nomen est, infame, suspectum.

Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis bonorum videbatur extremum. Quod quidem nobis non saepe contingit. Itaque, Torquate, cum diceres clamare Epicurum non posse iucunde vivi, nisi honeste et sapienter et iuste viveretur, tu ipse mihi gloriari videbare.

BorkIdemne potest esse dies saepius, qui semel fuit?Peccata paria.Verum esto;BorkHis singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.BorkEst autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet;

1. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.
2. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;
3. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?

BorkInnumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.Quid enim?Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;Quare attende, quaeso.Quam si explicavisset, non tam haesitaret.BorkIdque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere?

Quis istud possit, inquit, negare? In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Sed quid sentiat, non videtis. At multis malis affectus. Haec videlicet est correctio philosophiae veteris et emendatio, quae omnino aditum habere nullum potest in urbem, in forum, in curiam.Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Praeclare hoc quidem. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Quae duo sunt, unum facit.

Beatus sibi videtur esse moriens.Hoc est non dividere, sed frangere.Quis istum dolorem timet? Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

1. Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis?
2. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.
3. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.
4. Iam contemni non poteris.
5. Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus.
6. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti.
7. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.
8. Quid ergo hoc loco intellegit honestum?
9. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum;
10. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est.

Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius.

Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quis nostrum dixerit, quos non pudet ea, quae Stoici aspera dicunt, mala dicere, melius esse turpiter aliquid facere cum voluptate quam honeste cum dolore? Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Nam e quibus locis quasi thesauris argumenta depromerentur, vestri ne suspicati quidem sunt, superiores autem artificio et via tradiderunt. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Deinde, ubi erubuit-vis enim est permagna naturae-, confugit illuc, ut neget accedere quicquam posse ad voluptatem nihil dolentis. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere.

• Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.
• Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?
• Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

BorkScaevolam M.Reguli reiciendam;Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.Moriatur, inquit.Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi.Nos commodius agimus.De quibus cupio scire quid sentias.

• Non igitur bene.
• Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.
• Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;
• Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem.
• Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.
• Sit sane ista voluptas.

Hos contra singulos dici est melius. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Ego autem existimo, si honestum esse aliquid ostendero, quod sit ipsum vi sua propter seque expetendum, iacere vestra omnia. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.

Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

Recte, inquit, intellegis.

Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Satis est ad hoc responsum. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Omnis sermo elegans sumi potest, tum varietas est tanta artium, ut nemo sine eo instrumento ad ullam rem illustriorem satis ornatus possit accedere. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quod enim dissolutum sit, id esse sine sensu, quod autem sine sensu sit, id nihil ad nos pertinere omnino. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Hoc non est positum in nostra actione. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Verum esto; Quid enim? Nam de isto magna dissensio est.

At certe gravius. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Ego autem tibi, Piso, assentior usu hoc venire, ut acrius aliquanto et attentius de claris viris locorum admonitu cogitemus. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Itaque ut quisque optime natus institutusque est, esse omnino nolit in vita, si gerendis negotiis orbatus possit paratissimis vesci voluptatibus.

Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Sed residamus, inquit, si placet. Quae quidem res efficit, ne necesse sit isdem de rebus semper quasi dictata decantare neque a commentariolis suis discedere. Obscura, inquit, quaedam esse confiteor, nec tamen ab illis ita dicuntur de industria, sed inest in rebus ipsis obscuritas. Se omnia, quae secundum naturam sint, b o n a appellare, quae autem contra, m a l a. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?

Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.

Primum divisit ineleganter; Sed tu, ut dignum est tua erga me et philosophiam voluntate ab adolescentulo suscepta, fac ut Metrodori tueare liberos. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Non ergo Epicurus ineruditus, sed ii indocti, qui, quae pueros non didicisse turpe est, ea putant usque ad senectutem esse discenda. Nec vero umquam summum bonum assequi quisquam posset, si omnia illa, quae sunt extra, quamquam expetenda, summo bono continerentur. Magno hic ingenio, sed res se tamen sic habet, ut nimis imperiosi philosophi sit vetare meminisse. Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse?

Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum,
quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret.

Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus
verbum nullum est, quod non intellegatur?

Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Polycratem Samium felicem appellabant. Non potes, nisi retexueris illa. Quod vestri quidem vel optime disputant, nihil opus esse eum, qui philosophus futurus sit, scire litteras.Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia.Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Quam vellem, inquit, te ad Stoicos inclinavisses! erat enim, si cuiusquam, certe tuum nihil praeter virtutem in bonis ducere. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus.

Istic sum, inquit.

Sed nimis multa. Res enim concurrent contrariae. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Nec vero audiendus Hieronymus, cui summum bonum est idem, quod vos interdum vel potius nimium saepe dicitis, nihil dolere. Nihil enim hoc differt. Equidem in omnibus istis conclusionibus hoc putarem philosophia nobisque dignum, et maxime, cum summum bonum quaereremus, vitam nostram, consilia, voluntates, non verba corrigi. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Et quidem, inquit, vehementer errat; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Hic ego: Etsi facit hic quidem, inquam, Piso, ut vides, ea, quae praecipis, tamen mihi grata hortatio tua est. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Tantus est igitur innatus in nobis cognitionis amor et scientiae, ut nemo dubitare possit quin ad eas res hominum natura nullo emolumento invitata rapiatur.

At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis.

Quam quidem certationem homo et acutus et diligens, Chrysippus, non contemnit totumque discrimen summi boni in earum comparatione positum putat. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Atque etiam ad iustitiam colendam, ad tuendas amicitias et reliquas caritates quid natura valeat haec una cognitio potest tradere. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Bork At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

• Id est enim, de quo quaerimus.
• Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros.
• Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat.
• Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum.

Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id
deseruit.

Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis
malis oppressum.

Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Hoc autem loco tantum explicemus haec honesta, quae dico, praeterquam quod nosmet ipsos diligamus, praeterea suapte natura per se esse expetenda. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Si enim ad populum me vocas, eum. Itaque ab his ordiamur. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.

Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Eamne rationem igitur sequere, qua tecum ipse et cum tuis utare, profiteri et in medium proferre non audeas? Quis, quaeso, inquit, est, qui quid sit voluptas nesciat, aut qui, quo magis id intellegat, definitionem aliquam desideret?Hunc vos beatum;Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Cur ad reliquos Pythagoreos, Echecratem, Timaeum, Arionem, Locros, ut, cum Socratem expressisset, adiungeret Pythagoreorum disciplinam eaque, quae Socrates repudiabat, addisceret?

Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit,
illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est.

Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse,
quam si tua sint Puteolis granaria?

1. Collatio igitur ista te nihil iuvat.
2. Ego autem tibi, Piso, assentior usu hoc venire, ut acrius aliquanto et attentius de claris viris locorum admonitu cogitemus.

Praeteritis, inquit, gaudeo.

Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas?

Sed nimis multa.Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit.Qui convenit?Inde igitur, inquit, ordiendum est.BorkPolemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.Stoici scilicet.Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.A mene tu?Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum.

Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Est, ut dicis, inquam. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D.

• Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam.
• Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium.
• Bork
• Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don.
• Quae sequuntur igitur?
• At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Non ergo Epicurus ineruditus, sed ii indocti, qui, quae pueros non didicisse turpe est, ea putant usque ad senectutem esse discenda. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Res enim concurrent contrariae. Nec enim figura corporis nec ratio excellens ingenii humani significat ad unam hanc rem natum hominem, ut frueretur voluptatibus. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset.

Tum enim eam ipsam vis, quam modo ego dixi, et nomen
inponis, in motu ut sit et faciat aliquam varietatem, tum
aliam quandam summam voluptatem, quo addi nihil possit;

Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici
beatam vitam perfectione virtutis;

Velut ego nunc moveor.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Ad eos igitur converte te, quaeso. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quid, de quo nulla dissensio est? Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Tum ille: Ain tandem? Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Huc et illuc, Torquate, vos versetis licet, nihil in hac praeclara epistula scriptum ab Epicuro congruens et conveniens decretis eius reperietis.

Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Sed haec omittamus; De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari. Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Moriatur, inquit. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt.

Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari. Negare non possum. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Hoc est non dividere, sed frangere. Sed haec omittamus; An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Quid enim dicis omne animal, simul atque sit ortum, applicatum esse ad se diligendum esseque in se conservando occupatum?

Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Recte dicis; At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Cuius oratio attende, quaeso, Brute, satisne videatur Antiochi complexa esse sententiam, quam tibi, qui fratrem eius Aristum frequenter audieris, maxime probatam existimo. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Sed haec omittamus; Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus.

1. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?
2. Nunc agendum est subtilius.
3. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis;
4. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;

Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Memini me adesse P. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;

Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.BorkQuaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Aut etiam, ut vestitum, sic sententiam habeas aliam domesticam, aliam forensem, ut in fronte ostentatio sit, intus veritas occultetur? Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens.

Quo constituto tum licebit otiose ista quaerere, de magnitudine rerum, de excellentia, quanta in quoque sit ad beate vivendum, de istis ipsis obscurationibus, quae propter exiguitatem vix aut ne vix quidem appareant.

Share this article: