Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant? Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat?

Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit,
quem in adoptionem D.

Is cum arderet podagrae doloribus visitassetque hominem
Charmides Epicureus perfamiliaris et tristis exiret, Mane,
quaeso, inquit, Charmide noster;

1. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui?
2. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.

Quia, cum a Zenone, inquam, hoc magnifice tamquam ex oraculo
editur: Virtus ad beate vivendum se ipsa contenta est, et
Quare?

Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae
te ipsum probaturum esse confidam.

Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Scripsit enim et multis saepe verbis et breviter arteque in eo libro, quem modo nominavi, mortem nihil ad nos pertinere.

Nihilo magis.

Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Non enim in ipsa sapientia positum est beatum esse, sed in iis rebus, quas sapientia comparat ad voluptatem. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Et nemo nimium beatus est; Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano.

1. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.
2. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit;

Bork

Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Et quidem, inquit, vehementer errat; Cui vero in voluptate summum bonum est, huic omnia sensu, non ratione sunt iudicanda, eaque dicenda optima, quae sint suavissima. Quis autem honesta in familia institutus et educatus ingenue non ipsa turpitudine, etiamsi eum laesura non sit, offenditur? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Erat enim Polemonis. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quodsi, ne quo incommodo afficiare, non relinques amicum, tamen, ne sine fructu alligatus sis, ut moriatur optabis. Non semper, inquam;Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.Nec enim absolvi beata vita sapientis neque ad exitum perduci poterit, si prima quaeque bene ab eo consulta atque facta ipsius oblivione obruentur. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus.

Et summatim quidem haec erant de corpore animoque dicenda, quibus quasi informatum est quid hominis natura postulet. Simul atque natum animal est, gaudet voluptate et eam appetit ut bonum, aspernatur dolorem ut malum. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Itaque contra est, ac dicitis; Mihi enim satis est, ipsis non satis. An obliviscimur, quantopere in audiendo in legendoque moveamur, cum pie, cum amice, cum magno animo aliquid factum cognoscimus?

Videsne quam sit magna dissensio? Prave, nequiter, turpiter cenabat; Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur.Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Ne seges quidem igitur spicis uberibus et crebris, si avenam uspiam videris, nec mercatura quaestuosa, si in maximis lucris paulum aliquid damni contraxerit. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat.

Iam in altera philosophiae parte.

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Cur id non ita fit? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Studet enim meus is audire Cicero quaenam sit istius veteris, quam commemoras, Academiae de finibus bonorum Peripateticorumque sententia.

Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Fortes viri voluptatumne calculis subductis proelium ineunt, sanguinem pro patria profundunt, an quodam animi ardore atque impetu concitati? Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis bonorum videbatur extremum. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore.

Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Nos vero, inquit ille; De hominibus dici non necesse est. Haec igitur Epicuri non probo, inquam.

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Nam cum Academicis incerta luctatio est, qui nihil affirmant et quasi desperata cognitione certi id sequi volunt, quodcumque veri simile videatur. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Itaque homo in primis ingenuus et gravis, dignus illa familiaritate Scipionis et Laelii, Panaetius, cum ad Q. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Cur post Tarentum ad Archytam? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Sed quod proximum fuit non vidit. Hoc est non dividere, sed frangere. Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.

Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Quoniamque in iis rebus, quae neque in virtutibus sunt neque in vitiis, est tamen quiddam, quod usui possit esse, tollendum id non est. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Ego vero isti, inquam, permitto. Qui si ea, quae dicit, ita sentiret, ut verba significant, quid inter eum et vel Pyrrhonem vel Aristonem interesset? Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Sint ista Graecorum; Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.

Nam nisi hoc optineatur, id solum bonum esse, quod honestum
sit, nullo modo probari possit beatam vitam virtute effici.

Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum
absolvere.

• Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.
• Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;
• Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse.
• Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.
• Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.

In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Sit sane ista voluptas.BorkQuid de Pythagora? Satis est ad hoc responsum. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Qui est in parvis malis. Bork Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Eam stabilem appellas. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Cur ad reliquos Pythagoreos, Echecratem, Timaeum, Arionem, Locros, ut, cum Socratem expressisset, adiungeret Pythagoreorum disciplinam eaque, quae Socrates repudiabat, addisceret? Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant. Mihi autem nihil tam perspicuum videtur, quam has sententias eorum philosophorum re inter se magis quam verbis dissidere;

Habes undique expletam et perfectam, Torquate, formam honestatis, quae tota quattuor his virtutibus, quae a te quoque commemoratae sunt, continetur.

Ita finis bonorum existit secundum naturam vivere sic affectum, ut optime is affici possit ad naturamque accommodatissime. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Quippe, inquieta cum tam docuerim gradus istam rem non habere quam virtutem, in qua sit ipsum etíam beatum. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Nullis enim partitionibus, nullis definitionibus utuntur ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita adsentiatur. Respondeat totidem verbis.

• Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;
• Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat.
• Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes.
• Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.
• Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?
• Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn.
• Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?
• Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. At enim sequor utilitatem. De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Bork Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L.

Dat enim id nobis solitudo, quod si qui deus diceret,
numquam putarem me in Academia tamquam philosophum
disputaturum.

Ergo in bestiis erunt secreta e voluptate humanarum quaedam
simulacra virtutum, in ipsis hominibus virtus nisi
voluptatis causa nulla erit?

Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Et tamen ego a philosopho, si afferat eloquentiam, non asperner, si non habeat, non admodum flagitem. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Sed dum efficere vultis beatum sapientem, cum maximas animo voluptates percipiat omnibusque partibus maiores quam corpore, quid occurrat non videtis. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Hoc est non dividere, sed frangere. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.

BorkPiso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?BorkNunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.BorkCuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.Quae sequuntur igitur?Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;BorkQuamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

• Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;
• Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.
• Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.

Frater et T.Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?BorkPortenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;Recte, inquit, intellegis.Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare;BorkNec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Et tamen ego a philosopho, si afferat eloquentiam, non asperner, si non habeat, non admodum flagitem. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Quae est igitur causa istarum angustiarum? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Sint ista Graecorum;

1. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.
2. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?
3. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?
4. Perge porro;
5. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus.
6. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Praeclare hoc quidem.Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?Idemne, quod iucunde?Praeclare hoc quidem.BorkEst autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet;

Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Itaque illa non dico me expetere, sed legere, nec optare, sed sumere, contraria autem non fugere, sed quasi secernere. Si longus, levis dictata sunt. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Qui si omnes veri erunt, ut Epicuri ratio docet, tum denique poterit aliquid cognosci et percipi. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Ea possunt paria non esse. Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Ego autem existimo, si honestum esse aliquid ostendero, quod sit ipsum vi sua propter seque expetendum, iacere vestra omnia. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Venit ad extremum;Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum.Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Nam neque virtute retinetur ille in vita, nec iis, qui sine virtute sunt, mors est oppetenda. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Sic, quod est extremum omnium appetendorum atque ductum a prima commendatione naturae, multis gradibus adscendit, ut ad summum perveniret, quod cumulatur ex integritate corporis et ex mentis ratione perfecta.

Duo Reges: constructio interrete. Quid, si non modo utilitatem tibi nullam afferet, sed iacturae rei familiaris erunt faciendae, labores suscipiendi, adeundum vitae periculum? Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur. Quod quoniam in quo sit magna dissensio est, Carneadea nobis adhibenda divisio est, qua noster Antiochus libenter uti solet. Quid censes in Latino fore?Cur id non ita fit?Completur enim et ex eo genere vitae, quod virtute fruitur, et ex iis rebus, quae sunt secundum naturam neque sunt in nostra potestate. Proclivi currit oratio.

• Bonum valitudo: miser morbus.
• Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem.
• Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse?
• Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis.

Quare attende, quaeso. Confecta res esset. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Summus dolor plures dies manere non potest?

Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.

Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Non laboro, inquit, de nomine. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quod vestri non item.

Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit. Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Deinde non quaerimus, quid obscuretur aut intereat, quia sit admodum parvum, sed quid tale sit, ut expleat summam. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus. Quam vellem, inquit, te ad Stoicos inclinavisses! erat enim, si cuiusquam, certe tuum nihil praeter virtutem in bonis ducere. Atque hoc dabitis, ut opinor, si modo sit aliquid esse beatum, id oportere totum poni in potestate sapientis. Sed tamen intellego quid velit. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit?

Quae enim cupiditates a natura proficiscuntur, facile explentur sine ulla iniuria, quae autem inanes sunt, iis parendum non est. Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Hoc est non dividere, sed frangere. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Haeret in salebra.Duo enim genera quae erant, fecit tria.Quid enim?Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret.Verum audiamus.Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas.BorkAtque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus.Quare attende, quaeso.Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.

1. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam;
2. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.

At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Non potes, nisi retexueris illa. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.BorkEgo quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Tollenda est atque extrahenda radicitus. Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus. Cuius etiam illi hortuli propinqui non memoriam solum mihi afferunt, sed ipsum videntur in conspectu meo ponere.

Non ergo Epicurus ineruditus, sed ii indocti, qui, quae pueros non didicisse turpe est, ea putant usque ad senectutem esse discenda. Sed quid sentiat, non videtis. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Itaque, ne si iucundissimis quidem nos somniis usuros putemus, Endymionis somnum nobis velimus dari, idque si accidat, mortis instar putemus. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Bork Num quid tale Democritus? Inquit, dasne adolescenti veniam?

Nemo est igitur, quin hanc affectionem animi probet atque laudet, qua non modo utilitas nulla quaeritur, sed contra utilitatem etiam conservatur fides.

Ego autem tibi, Piso, assentior usu hoc venire, ut acrius aliquanto et attentius de claris viris locorum admonitu cogitemus.

BorkNon enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc.Non semper, inquam;Tum mihi Piso: Quid ergo?BorkConferam tecum, quam cuique verso rem subicias;Beatum, inquit.Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.BorkNec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.Quibusnam praeteritis?Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit?Stoici restant, ei quidem non unam aliquam aut alteram rem a
nobis, sed totam ad se nostram philosophiam transtulerunt;

De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum
depravata sint, ait optime iudicari.

Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quid ergo? At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Qui est in parvis malis. Hunc vos beatum; Quae quidem res efficit, ne necesse sit isdem de rebus semper quasi dictata decantare neque a commentariolis suis discedere.

Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Non enim hilaritate nec lascivia nec risu aut ioco, comite levitatis, saepe etiam tristes firmitate et constantia sunt beati. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Idemne, quod iucunde? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Share this article: