Et non ex maxima parte de tota iudicabis?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Iam argumenti ratione conclusi caput esse faciunt ea, quae perspicua dicunt, deinde ordinem sequuntur, tum, quid verum sit in singulis, extrema conclusio est. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Quod vestri quidem vel optime disputant, nihil opus esse eum, qui philosophus futurus sit, scire litteras. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Duo Reges: constructio interrete. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo. Age sane, inquam. Nam haec ipsa mihi erunt in promptu, quae modo audivi, nec ante aggrediar, quam te ab istis, quos dicis, instructum videro. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Aliter autem vobis placet. Haec dicuntur fortasse ieiunius; Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.

Infinitio ipsa, quam apeirian vocant, tota ab illo est, tum innumerabiles mundi, qui et oriantur et intereant cotidie.

Nec vero audiendus Hieronymus, cui summum bonum est idem,
quod vos interdum vel potius nimium saepe dicitis, nihil
dolere.

Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini,
sed etiam ut loqui deceat frugaliter.
Honestum igitur id intellegimus, quod tale est, ut detracta
omni utilitate sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum
possit iure laudari.

Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse
debilitari dolore, frangi, succumbere.
Illa enim, quae sunt a nobis bona corporis numerata,
complent ea quidem beatissimam vitam, sed ita, ut sine illis
possit beata vita existere.

Negat enim summo bono afferre incrementum diem.
Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo
eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis.

Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Est enim perspicuum nullam artem ipsam in se versari, sed esse aliud artem ipsam, aliud quod propositum sit arti.

• Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit?
• Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.

An tu me de L. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Nunc agendum est subtilius.Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia;Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis bonorum videbatur extremum. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Non ergo Epicurus ineruditus, sed ii indocti, qui, quae pueros non didicisse turpe est, ea putant usque ad senectutem esse discenda. Nam et ille apud Trabeam voluptatem animi nimiam laetitiam dicit eandem, quam ille Caecilianus, qui omnibus laetitiis laetum esse se narrat. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Quodsi Graeci leguntur a Graecis isdem de rebus alia ratione compositis, quid est, cur nostri a nostris non legantur? Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Cave putes quicquam esse verius. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

1. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?
2. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?
3. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.
4. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam.
5. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?
6. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.
7. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.

Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore.

Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Is cum arderet podagrae doloribus visitassetque hominem Charmides Epicureus perfamiliaris et tristis exiret, Mane, quaeso, inquit, Charmide noster; Quare conare, quaeso. Ratio quidem vestra sic cogit. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Addo etiam illud, multa iam mihi dare signa puerum et pudoris et ingenii, sed aetatem vides. Graccho, eius fere, aequalí? Murenam te accusante defenderem. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Velut ego nunc moveor. Quod vestri quidem vel optime disputant, nihil opus esse eum, qui philosophus futurus sit, scire litteras.

• Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia.
• Non risu potius quam oratione eiciendum?
• Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat;
• Graece donan, Latine voluptatem vocant.
• Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.
• At iam decimum annum in spelunca iacet.

Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Atque omnia quidem scire, cuiuscumque modi sint, cupere curiosorum, duci vero maiorum rerum contemplatione ad cupiditatem scientiae summorum virorum est putandum. Cur post Tarentum ad Archytam? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Non elogia monimentorum id significant, velut hoc ad portam: Hunc unum plurimae consentiunt gentes populi primarium fuisse virum. Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere. Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant?

Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Sed quot homines, tot sententiae; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Oratio me istius philosophi non offendit;

Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Nemo nostrum credebat, eratque veri similius hunc mentiri, cuius interesset, quam illum, qui id se rogasse scripsisset, quod debuisset rogare. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Vide, ne magis, inquam, tuum fuerit, cum re idem tibi, quod mihi, videretur, non nova te rebus nomina inponere. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Ubi ut eam caperet aut quando? Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Nihil enim hoc differt. Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Atque etiam ad iustitiam colendam, ad tuendas amicitias et reliquas caritates quid natura valeat haec una cognitio potest tradere. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Scisse enim te quis coarguere possit?

Hoc loco tenere se Triarius non potuit.

Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Satis est ad hoc responsum. Minime vero istorum quidem, inquit. Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse peccata, quae ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre potuerit. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Facile pateremur, qui etiam nunc agendi aliquid discendique causa prope contra naturam vígillas suscipere soleamus. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno?

Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Videsne quam sit magna dissensio? Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Rationis enim perfectio est virtus; Bork Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam.

Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Beatum, inquit. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Oratio me istius philosophi non offendit; Quae ista amicitia est?

Si quae forte-possumus.Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur.BorkCur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui?

An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P.

Nulla erit controversia. Ita prorsus, inquam; Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. At hoc in eo M.

Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur; Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus.

Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Illi enim inter se dissentiunt.

1. Atque ego: Scis me, inquam, istud idem sentire, Piso, sed a te opportune facta mentio est.
2. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.
3. Scrupulum, inquam, abeunti;
4. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit?

Ista ipsa, quae tu breviter: regem, dictatorem, divitem
solum esse sapientem, a te quidem apte ac rotunde;

Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita
res se habeat.

• Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret?
• Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.
• Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis.
• Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.
• Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;
• Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.

Cuius etiam illi hortuli propinqui non memoriam solum mihi afferunt, sed ipsum videntur in conspectu meo ponere. Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus? Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Certe non potest. Cur iustitia laudatur? Restatis igitur vos; Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia.

An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt?

Nam quid possumus facere melius?Quorum altera prosunt, nocent altera.Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? At vero Callipho et post eum Diodorus, cum is alter voluptatem adamavisset, alter vacuitatem doloris, neuter honestate carere potuit, quae est a nostris laudata maxime. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Id autem eius modi est, ut additum ad virtutem auctoritatem videatur habiturum et expleturum cumulate vitam beatam, de quo omnis haec quaestio est. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Quid ergo? Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;

BorkEtenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat?BorkQuae cum essent dicta, discessimus.Quonam modo?Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia.Verum esto;Sed fortuna fortis;Quis enim redargueret?Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti.Ita prorsus, inquam;Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta.BorkApud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum;BorkVidemus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint.Stoicos roga.Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.

1. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?
2. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur.

Confecta res esset.

Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Suo genere perveniant ad extremum; Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Quin etiam ferae, inquit Pacuvius, quíbus abest, ad praécavendum intéllegendi astútia, iniecto terrore mortis horrescunt. Ego autem existimo, si honestum esse aliquid ostendero, quod sit ipsum vi sua propter seque expetendum, iacere vestra omnia. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest.

Neutrum vero, inquit ille. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Bork Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus. At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Qui si ea, quae dicit, ita sentiret, ut verba significant, quid inter eum et vel Pyrrhonem vel Aristonem interesset?

Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Beatus sibi videtur esse moriens. Scrupulum, inquam, abeunti; In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Est autem eius generis actio quoque quaedam, et quidem talis, ut ratio postulet agere aliquid et facere eorum. Sit enim idem caecus, debilis. Id enim ille summum bonum eu)qumi/an et saepe a)qambi/an appellat, id est animum terrore liberum. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quid enim possumus hoc agere divinius? Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet.

Id Sextilius factum negabat. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Quoniam igitur, ut medicina valitudinis, navigationis gubernatio, sic vivendi ars est prudente, necesse est eam quoque ab aliqua re esse constitutam et profectam. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur?

Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Bork Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio.

1. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.
2. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.
3. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?
4. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Non potes ergo ista tueri, Torquate, mihi crede, si te ipse et tuas cogitationes et studia perspexeris; Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Et quis a Stoicis et quem ad modum diceretur, tamen ego quoque exponam, ut perspiciamus, si potuerimus, quidnam a Zenone novi sit allatum. Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Sed ille, ut dixi, vitiose. Omnibus enim artibus volumus attributam esse eam, quae communis appellatur prudentia, quam omnes, qui cuique artificio praesunt, debent habere.

• Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant?
• Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.
• Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.
• At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.
• Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.
• Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam.
• Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;

Deinde dolorem quem maximum? Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Nam si pravitatem inminutionemque corporis propter se fugiendam putamus, cur non etiam, ac fortasse magis, propter se formae dignitatem sequamur? Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit.

Atque etiam ad iustitiam colendam, ad tuendas amicitias et reliquas caritates quid natura valeat haec una cognitio potest tradere.

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Haeret in salebra. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Cognitio autem haec est una nostri, ut vim corporis animique norimus sequamurque eam vitam, quae rebus iis ipsis perfruatur. Ad eos igitur converte te, quaeso. Atque hoc dabitis, ut opinor, si modo sit aliquid esse beatum, id oportere totum poni in potestate sapientis. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Itaque ut quisque optime natus institutusque est, esse omnino nolit in vita, si gerendis negotiis orbatus possit paratissimis vesci voluptatibus. Bork Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Bork In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Aut pertinacissimus fueris, si in eo perstiteris ad corpus ea, quae dixi, referri, aut deserueris totam Epicuri voluptatem, si negaveris.

Stoici scilicet.Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet;Verum esto;Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.BorkIllud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos;

Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Atque omnia quidem scire, cuiuscumque modi sint, cupere curiosorum, duci vero maiorum rerum contemplatione ad cupiditatem scientiae summorum virorum est putandum. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Quod totum contra est.

Hic si Peripateticus fuisset, permansisset, credo, in sententia, qui dolorem malum dicunt esse, de asperitate autem eius fortiter ferenda praecipiunt eadem, quae Stoici.

Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quin etiam ferae, inquit Pacuvius, quíbus abest, ad praécavendum intéllegendi astútia, iniecto terrore mortis horrescunt. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Si longus, levis. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. In enumerandis autem corporis commodis si quis praetermissam a nobis voluptatem putabit, in aliud tempus ea quaestio differatur. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;

Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum.

Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quid nunc honeste dicit? Nam haec ipsa mihi erunt in promptu, quae modo audivi, nec ante aggrediar, quam te ab istis, quos dicis, instructum videro. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus.Oratio me istius philosophi non offendit;Immo alio genere; Sed tu, ut dignum est tua erga me et philosophiam voluntate ab adolescentulo suscepta, fac ut Metrodori tueare liberos.

Ita prorsus, inquam;Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?Quonam modo?Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo.BorkParia sunt igitur.

Collatio igitur ista te nihil iuvat. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Elicerem ex te cogeremque, ut responderes, nisi vererer ne Herculem ipsum ea, quae pro salute gentium summo labore gessisset, voluptatis causa gessisse diceres. Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles. Quod vestri non item. Refert tamen, quo modo. Sed videbimus. Recte, inquit, intellegis.

Praeteritis, inquit, gaudeo.

Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.

Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.

• Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;
• Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit.
• Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.
• Prioris generis est docilitas, memoria;

Corporis autem voluptas si etiam praeterita delectat, non intellego, cur Aristoteles Sardanapalli epigramma tantopere derideat, in quo ille rex Syriae glorietur se omnis secum libidinum voluptates abstulisse.

Sed haec nihil sane ad rem; Prioris generis est docilitas, memoria; Quid enim possumus hoc agere divinius? Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quos qui tollunt et nihil posse percipi dicunt, ii remotis sensibus ne id ipsum quidem expedire possunt, quod disserunt. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;

Share this article: